زنده یاد((سید ابراهیم جعفری)) احیاءگر و متولی تعزیه خوانی در روستای دهقاید در یکصد سال اخیر است که با تلاش و همت فراوان در برهه حساس از دوران خفقان و دیکتاتوری رضا خانی موفق شد چراغ عزاداری برای خاندان اهل بیت عصمت و طهارت را روشن نگه دارد و با هر سختی و مشقتی که بود توانست نقش موثر و تعیین کننده ای در برپایی مجالس عزاداری و تعزیه خوانی داشته باشد .به گواه معمرین و شبیه خوانان پیشکسوت، وی در جمع آوری نسخه ها و متون مجالس شبیه خوانی و تعزیه گردانی در سطح استان بوشهر نقش محوری داشته است. نسب این ذریه پاک زهرای اطهر برابر شجره نامه موجود به امام دوم شیعیان حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام بر می گردد.
وی که تحصیلات ابتدایی و اصول فقه اسلامی را نزد فقیه و مرجع عالیقدر حضرت آیت الله العظمی آقا سید عبدالله مجتهد جعفری از علمای مبارز و فضلای معاصر که با ایشان نسبت خانوادگی داشت در موطنش فرا گرفته و تحت تاثیر این تعالیم و شناخت معارف دینی بر سیره ائمه اطهار و نبی مکرم اسلام تسلط کافی داشت توانست همراه با برادر مرحومش زنده یاد سید اسماعیل جعفری مجالس فاخر تعزیه خوانی را در یادآوری و بازسازی واقعه عظیم عاشورا و شهدای دشت نینوا برپا کند افزون بر این در گردآوری نسخه های بیش از ۵۰مجلس تعزیه خوانی در مصایب ائمه اطهار و چهارده معصوم علیه السلام و به خصوص واقعه دشت کربلا نقش ممتازی ایفا کند و تعزیه دهقاید را به مرجعی در محتوا و نسخه های تعزیه خوانی تبدیل کند. البته جا دارد از تلاش های مرحوم سید هاشم ابطحی که نقش زیادی در کتابت و تدوین نسخ تعزیه دهقاید در آن مقطع داشت یاد شود.
بنا بر اسناد موجود، آیین تعزیه و شبیه خوانی در روستای محمد آباد قدمتی حدود۳ قرن دارد و آن گونه که در متن وصیت‌نامه مرحوم سید عبدالرضا از فرزندان امامزاده جعفر(ع) مدفون در آرامستان فعلی دهقاید(محمدآباد) که جد پنجم زنده یاد ((سید ابراهیم))است به صراحت به برپایی مجالس تعزیه اشاره شده و برای تامین مخارج و پرداخت هزینه اجرای آن ،نخلستان موقوفه تعیین شده است.زمان نگارش و کتابت این وصیت نامه به دوره پادشاهی ناصرالدین شاه قاجار بر می گردد از این جهت تنها سند گویا و زنده و با قدمت از اجرای تعزیه در سطح استان بوشهر به شمار می رود.
اما مجالس تعزیه در دهقاید در طول تاریخ اجرای خود تحت تاثیر تحولات اجتماعی و سیاسی دستخوش رویدادها و پدیده های مختلفی بوده است. دیکتاتوری رضا خانی و ممانعت پهلوی دوم از برپایی مجالس عزای امام حسین(ع) در مقاطع مختلف تاریخی و اجتماعی کشور هم نتوانست در عزم و اراده این بانی و خادم حسینی برای اقامه عزای جدش، خلل و یا واهمه ای ایجاد کند و با هر ترفندی که بود این مجالس را با هنرمندی و حنجره ملکوتی شبیه خوانان و تعزیه خوانان نامی آن زمان همچون زنده یادان
حاج محمد عباس زاده،حاج عبدالله مختاری، حاج محمد مختاری،حاج میرزا غلامحسین صالحی کللی،عبدالحسین صالحی،علی باصولی،کربلایی کرم باصولی،شیخ کرم سحرخیز،ابراهیم آبشیرینی،حاج غلامعلی حقانی،حاج محمد بلوکی،حاج عباسقلی عباسزاده، سید محمود جعفری،شهسوار گنجی،عابدین مال احمدی،کربلایی عباس حسین نجات،مشهدی محمد صیادی،شیخ اکبر صیادی،مشهدی محمد تقی مقصودی،غلامحسین حسین آبادی،مشهدی ابراهیم ابراهیمی مشهور به ابراهیم بناری برگزار و کانون مریدان و عاشقان دلسوخته حضرت اباعبدالله الحسین (ع)بود. این پایداری و تلاش بی وقفه باعث شد تا میراث چند صد ساله و ماندگار به پاس اراده و عزم قابل تحسین بزرگ خاندان جعفری یعنی مرحوم سید ابراهیم در روستای دهقاید (محمدآباد) احیاء و تداوم پیدا کند.وی که دارای صفات و خصوصیات اخلاقی پسندیده همچون مردمداری،تواضع و فروتنی در برابر بزرگ و کوچک و دلی مالامال از عشق به امام حسین(ع) و اهل بیت عصمت و طهارت بود و این خصایص اخلاقی از شخصیتش قاب ماندگاری را در بین اذهان عمومی بسته است که هنوز هم از آن به نیکی یاد می کنند.بعد از فوت وی در سال۱۳۶۴خورشیدی این آیین سنتی و باقدمت توسط فرزندان مرحوم ،باشکوه و جلوی خاصی در روستای دهقاید همه ساله اجرا می شود.
