چرا سرمایه گذاری بر زنان در جهت مدیریت مصرف آب باید یک اولویت در سیاستگذاری های آب باشد ؟
شواهد موجود نشان می دهد که از شبه قاره هند تا بولیوی و آفریقا و آسیا همیشه این زنان بودند که می دانستند خانواده شان روزانه به چه مقدار آب برای مصرف نیاز دارد.
یکی از جالب ترین شواهد گزارش اشلی گیلبرتسون عکاس یونسف است که برای تهیه یک گزارش با همین موصوع با خانه‌های شش کشور نشست تا دسترسی به آب را برای یونیسف ثبت کند.
او از آنها می‌خواست میزان مصرف روزانه‌شان را محاسبه کنند. میزان مصرف کل مقدار از روی تعداد و گنجایش ظروف پلاستیکی پر شده از منبع محلی قابل محاسبه بود.
اگرچه این زنان و دختران بودند که آب را برداشته و حمل می‌کردند، می جوشاندند تا برای مصرف بهداشتی شود، اما در کمال تعجب این همه شوهران یا پدران بودند که به سوال او در مورد مقدار مصرف جواب می‌دادند و البته او میدید که «مردان دشواری تهیه آب را درک نمی کردند وقتی درخواست می کرد که باید با خانم ها صحبت کند آنها میخندندید.»
این نابرابری گیلبرتسون را شوکه کرد. او با برخی از زنان ملاقات کرد که برای رسیدن به نزدیکترین منبع آب کیلومترها پیاده روی می کردند.
بر اساس گزارش Water.org، زنان و کودکان در سراسر جهان روزانه ۱۲۵ میلیون ساعت را صرف جمع آوری آب می کنند. از نظر مدیر مشارکت های سازمانی در Water.org : «آب موضوعی کاملاً جنسیتی است. این امر در جامعه ای که آب فقط در زمان‌های خاصی از روز توسط زنان با زحمت بسیار به خانه آورده می شود احتمالا کل روز حول محور جمع‌آوری آب می‌چرخد».
زنان در این جوامع فرصت‌های آموزش، و اشتغال را از دست می‌دهند و چرخه فقر زنان متوقف نمی شود.
در بخشی دیگر از کار گیلبرتسون همچنین می خواست از مصرف آب در کشورهای توسعه یافته نیز گزارش تهیه کند. او زندگی خود و همسرش را در نیویورک سوژه کرد و با همسرش میزان مصرف آب خود را پیگیری کردند. مصرف روزانه ۱۰۰۰ لیتر آنها را متحیر کرد و با بطری ها عکس گرفتند!!
« گیلبرتسون نوشت : شیر آب را باز می کنیم و آب بهداشتی جاری می شود؛ اما غم انگیز است که کمتر کسی می‌داند یا لحظه ای یه این موضوع فکر می کند که درست همزمان با ما هزاران زن در حال حمل آب برای مصرف خانواده هستند. مردم در شهرها اگر به این موضوع فکر کنند شاید بتوانند ارزش آب را درک نمایند. حمل آب واقعاً سنگین و طاقت فرساست.»
با توجه به این موضوع سرمایه گذاری بر زنان برای تعقیب ردپای مصرف آب شرب به عنوان باارزش ترین و گرانبهاترین و البته اجتماعی ترین شکل آب برای بقا می تواند بدمصرفی را کنترل نماید. حتی با توجه به قابلیت و ظرفیت زنان حفاظت از منابع آب نیز با کمک آنها می تواند هدفگذاری شود. /مهتا بذرافکن
در سیاست های آبی ایران هیچ اقدامی برای مدیریت مصرف نشده و البته تا زمانی که رودخانه ای، نهری و حتی چشمه ای برای تأمین آب و ساخت سد و انتقال آب باشد مدیریت مصرف جایی در قاموس وزارت نیرو نخواهد داشت. گویی منافع گعده ها مهم تر از منافع ملی است ولو آنکه حاصل آن ویرانی اکوسیستم‌ها و سرزمین مان باشد.
