به گزارش پایگاه خبری سپهر جنوب-خوشبختانه، راه‌های زیادی برای کمک به فرزندتان در ایجاد تاب‌آوری وجود دارد! استراتژیهای زیر مبتنی بر شواهد هستند، اما برخی از آنها ممکن است بر اساس علایق، نقاط قوت و سبک فرزندپروری شما، با شرایط شما بهتر مطابقت داشته باشند. اگر فرزندتان از قبل مهارت‌های ارتباطی خوبی دارد، سعی کنید روی استراتژی‌ای تمرکز کنید که حوزه‌ای را که هنوز در آن تسلط ندارد، تقویت کند.
ایجاد دلبستگی با فرزندتان
تاب‌آوری به داشتن روابط قوی و سالم کودک با بزرگسالان بستگی دارد. بنابراین، تمرکز بر دلبستگی شما با فرزندتان متعاقباً به حمایت از رشد تاب‌آوری کمک خواهد کرد. دلبستگی را می‌توان با استفاده از مهارت‌های گوش دادن فعال، هماهنگی با نیازهای فرزندتان و واکنش مداوم، یا گذراندن وقت با فرزندتان در انجام فعالیت‌های مورد علاقه‌اش تقویت کرد.
دادن مسئولیت‌ها
کارهای خانه می‌توانند راهی فوق‌العاده برای ارتقای عزت نفس، استقلال، غرور در کار، اعتماد به نفس در توانایی‌ها و حس تعلق و اهمیت به خانواده باشند. پاداش برای کارهای خانه همیشه نباید پول یا آبنبات چوبی باشد. در عوض، پاداش‌هایی مانند انتخاب فیلم برای شب فیلم خانوادگی یا دعوت دوستانش برای شام را امتحان کنید. این نوع پاداش‌ها باعث می‌شود کودک به جای تکیه بر پاداش‌های بیرونی مانند پول برای قدردانی از دستاوردهایش، موفقیت‌های خود را درونی کند.
مهارت‌های تنظیم هیجان را پرورش دهید.
بیشتر بچه‌ها می‌توانند شادی، غم، ناامیدی و عصبانیت را تشخیص دهند، اما چیزی که ممکن است با آن مشکل داشته باشند، تشخیص دلیل ناامیدی، اتفاقی که در بدنشان می‌افتد و کاری است که می‌توانند برای کمک به خودشان انجام دهند. به جای گفتن «برادرت را تنها بگذار» یا «دیگر سر او داد نزن»، سعی کنید با گفتن «می‌بینم که عصبانی هستی چون فریاد می‌زنی و مشت‌هایت گره شده است. تو عصبانی هستی چون سینا سوار قطار شده است. راه بهتر این است که به سینا بگویی بس کند یا کمک بخواهد» یا «می‌دانم تکالیفت امروز استرس‌زا است چون داری ناامید می‌شوی. می‌خواهی کمی استراحت کنی یا کمک می‌خواهی؟» به آنها کمک کنید تا احساسات خود را شناسایی و مدیریت کنند.
با پیوند دادن علت و احساس و شناسایی یک اقدام جایگزین، کودک در مورد احساسات، تنظیم احساسات و مهارت‌های حل مسئله خود می‌آموزد. با رشد بینش او، ممکن است متوجه شوید که فرزندتان سریع‌تر احساسات خود را تشخیص می‌دهد و برنامه عملی خود را برای تنظیم خود ایجاد می‌کند.
مشارکت جامعه
مشارکت اجتماعی به عنوان یک عامل محافظتی در حمایت از توسعه تاب‌آوری شناخته شده است، این توصیه آشنا است که وقتی کودکی از نظر تحصیلی با مشکل مواجه است یا از قلدری رنج می‌برد اما عاشق ورزش است، او را در کلاس‌های ورزشی ثبت نام کنید. این کار احتمال موفقیت کودک و تمرین مهارت‌های تاب‌آوری او را در موقعیت‌های مثبت افزایش می‌دهد. یک راهکار دیگر این است که فرزندتان را تشویق کنید تا در مورد دستاوردهایش در ورزش، کنسرت‌های موسیقی، داوطلب شدن یا تلاش‌های جمع‌آوری کمک مالی با معلمان و همسالان خود صحبت کند. این به دانش‌آموز اجازه می‌دهد تا بازخورد مثبت از موقعیت مثبت را به موقعیت‌های دشوار خود گسترش دهد.
ذهن آگاهی
تحقیقات نشان می‌دهد که ذهن آگاهی نه تنها تاب‌آوری را در کودکان بهبود می‌بخشد، بلکه می‌تواند استرس والدین را نیز کاهش دهد.
از فرزندتان در هنگام درخواست کمک حمایت کنید.
کودکان اغلب می‌دانند که به کمک نیاز دارند، اما نمی‌دانند چگونه به شیوه‌ای مؤثر درخواست کنند. برای مثال، کودکی که به معلم می‌گوید دانش‌آموز دیگری کار اشتباهی انجام می‌دهد، ممکن است خود را به خاطر «حرف مفت زدن» به دردسر بیندازد. با این حال، اگر کودک بتواند همان موقعیت را به صورت «آرش دارد من را مسخره می‌کند و من به کمک نیاز دارم چون نمی‌دانم بعدش چه کار کنم» بیان کند، احتمال بیشتری وجود دارد که معلم به او در حل مسئله کمک کند. پاسخ معلم همچنین راه را برای کودک هموار می‌کند تا بداند در موقعیت‌های درگیری آینده چه کاری باید انجام دهد.
با ایفای نقش، بررسی کنید که فرزندتان چگونه درخواست کمک می‌کند و سوالاتی مانند «اگر این را بگویی، فکر می‌کنی طرف مقابل چه می‌گفت؟» یا «وقتی قبلاً این را امتحان کردی چه اتفاقی افتاد؟» بپرسید. نشان داده شده است که ایفای نقش در موقعیت‌های مختلف مانند مسائل دوستی به افزایش اعتماد به نفس، بهبود برنامه‌ریزی و کاهش تکانشگری کمک می‌کند.
تعیین هدف
اگر چالش خیلی بزرگ است، فرزندتان را تشویق کنید که یک برنامه تدوین کند. با تعیین هدف برای کارهای بسیار انگیزشی، مانند درست کردن کیک شکلاتی یا چگونگی عبور از یک مرحله دشوار در بازی کامپیوتری خود شروع کنید و سپس مهارت‌های آموخته شده را به کارهای کم‌انگیزشی‌تر مانند تمرین برای سخنرانی یا مقابله با یک قلدر منتقل کنید. آنها را از تعیین اهداف بزرگ منصرف نکنید، بلکه به آنها کمک کنید تا تشخیص دهند که آیا برنامه‌شان واقع‌بینانه است یا خیر و به آنها برای تلاش‌هایشان بازخورد مثبت بدهید. اگر برنامه‌ای جواب نداد، آن را بررسی کنید و بفهمید که دفعه بعد چه چیزی ممکن است بهتر عمل کند. مؤثرترین برنامه‌ها SMART (مشخص، قابل اندازه‌گیری، فعال، قابل دستیابی، زمان‌بندی شده) هستند.
