هیچ وقت فکر نمی‌کردم روزی بیاد که در هفته دفاع مقدس بخوام از موضوع آب بنویسم. هفته دفاع مقدس عجین هست با جنگ و ترکش و خون، با شهید و اسیر و دشمن، با هم‌دلی و هم‌یاری و هم‌وطنی.
هرچند هدف و آرمان دفاع مقدس دیرزمانی‌ست که به یک اسم و چند برنامه نمایشی خلاصه شده و کسی دیگه به این فکر نمی‌کند که پدران و برادران ما برای چه و برای که به جنگ رفتند؟ برای چه و برای که از زن و بچه و زندگی و جان‌شان گذشتند؟ آنچه همه ما می‌دانیم حتی اگر به دست فراموشی سپرده شده باشد آنست که، آنها رفتند برای ایران، برای حفاظت از آب و خاک میهن، برای برقراری امنیت وطن، برای مردمان و هم‌وطنان وطن‌مان ایران. از همه‌جای ایران با هر سن و دین و اعتقادی رفتند برای سلامتی، شادابی و پایداری ایران و ایرانی. بی‌شک وقتی به جنگ می‌رفتند به این فکر نمی‌کردند که من اصفهانیم و برای اصفهان می‌جنگم، من شهرکردی‌ام و برای بختیاری‌ها و یا من یزدی‌ام به‌خاطر یزدی‌ها، آنها رفتند و جان شیرین‌نشان را نثار کردند برای ایران و ایرانی. فارغ از هر مرز و تبعیض و تحریفی. آنچه که امروز نمی‌بینیم.
ایران شده محل نزاع، محل جنگ و نیرنگ، آن هم نه به‌واسطه بیگانه، بلکه به واسطه عده‌ای خودی.
کسانی که نه رفاه و امنیت مردم برایشان مهم است و نه تاریخ و تمدن ایران و نه آب و خاک وطن. کسانی که گویی هرچه از سدسازی و خرید و فروش آب به جیب می‌زنند سیرمونی ندارند و کمر بسته‌اند به نابودی طبیعت و فرهنگ ایران، کمر بسته‌اند به ایجاد اختلاف میان استان‌های مختلف و ایجاد جنگ داخلی. آن هم بر سرچه؟ بر سر آب.
جنگ داخلی، بر سر آب، میان هم‌وطنان. اصفهانی سنگ خودش را به سینه می‌زنده، یزدی سنگ خود را و خوزستانی سنگ خود را، چهارمحال و بختیاری سنگ خود را …..
ایرانی در برابر ایرانی، ایرانی بر سر ایرانی، ایرانی به جان ایرانی.غافل از اینکه ایران امروز دردی مشترک دارد و هرگز جدا جدا درمان نمی‌شود.
ایران را فارغ از نگاه استانی، یک وطن ببینیم و برای وطن با هم گفت‌وگو کنیم و مطالبه‌گر موضوع آب باشیم. مطالبه‌گر تخصیص حق‌آبه طبیعت ایران، مطالبه شفاف‌سازی، مطالبه توقف سدسازی‌ها، توقف توسعه صنعت‌ها، توقف هدررفت آب در کشاورزی، مطالبه اصلاح مسیر آب و فاضلاب شهری،…
چشم‌ها را باید شست جور دیگر باید دید…
دریغ از ایران که ویران شود…
«برای صلح، برای آب، برای ایران»
