پرسشی که ذهن همه ایرانیان دلسوز وطن و عموم دوستداران شهر و کشور شان را مشغول به خود کرده این است که چرا مشکلات در ایران پایانی که ندارد،هیچ و بر عکس بر این مشکلات و گرفتاریها روز به روز بیشتر میشود.؟به راستی چرا گرفتاری های ایران و ایرانیان را پایانی نیست؟همه ما که به نوعی درگیر با این همه رنج و فشاریم از خود میپرسیم قرار است کی و چه زمانی بر مشکلات و سختیها فائق آمده و نسل امروز پس از تحمل سالهای طولانی بالاخره روی خوش ببینیم و به رفاه و آرامش لازم برسیم؟واقعیت این است که ما ایرانیان خودمان باعث و بانی بروز این همه مشکلات بوده ایم و حالا باید خودمان در صدد رفع این همه مشکلات خودمان باشیم.هیچ کشور خارجی و یا بیگانه ای نمیخواهد و نمیتواند به حل و فصل مشکلات کشور و ملت ما بر آید.

انتخابهای بد ما در گزینش نمایندگان ملت برای ورود به مجلس و انتخاب بد ریاست جمهوری کشورمان،عدم مطالبه گری درست در سطح ملی و فراهم نبودن زمینه همراهی و همکاری ما با هم،بی تفاوتی مردم نسبت به سرنوشتشان و عدم ترویج فرهنگ کار و تلاش در کشور،نوعی تنبلی،بی خیالی و بی تفاوتیها در ارکان اجرایی و حاکمیتی یا در محل کار و تلاش و زندگی خودمان باعث شده تا ما انبوهی از مشکلات فعلی و قبلی بر هم انباشته را ببینیم و نتوانیم کاری کنیم.

مشکلات ما ایرانیان گویا تمامی ندارد زیرا آن اراده و عزم کافی در بالاترین رده های مدیریتی تا پایین ترین سطح کارکنان و افراد موثر کشور در هر رده و جایگاه شغلی برای دفع مشکلات و رفع نواقص موجود کشور وجود ندارد و تا زمانی که این وضعیت ادامه داشته باشد نباید انتظار معجزه داشت.

نمیتوان دست روی دست گذاشت و منتظر یک ناجی برای رفع مشکلات امروز و فردای کشور بود. البته در کل و در نهایت جهان را با اراده الهی و یک ناجی باید به سر و سامان لازم رساند. ساختار اداری کشور ما غلط و بسیاری از موسسات و ارگانها در کشور ما دست و پا گیرند و نباید باشند و این همه بودجه های ملی را بیخود و بی جهت مصرف ننمایند.
کشور اگر بخواهد مشکلاتش حل و فصل گردد باید دستهای ناپاکی که بر منابع ملی و ثروتهای مردمی چنگ انداخته اند قطع گردد و به طور جدی دست آن دو سه درصد چپاولگران منابع ملی قطع و زیاده خواهان از سفره ملت کنار زده شوند.

کشور ما زمانی مصائب و مشکلاتش حل و فصل و مرتفع میگردد که در فرایند اداره کشور تحولی نو صورت گیرد. ساختار ادارات و ارگانهای ملی ما از اساس اشتباه بوده و زیر ساختهای کشور از ابتدا تا به امروز به دست نا اهلان و نا محرمان افتاده و به همین جهت وقتی اقتصاد و منابع مالی کشور ضربه خورد رسیدگی به سایر امور وطن ناممکن میشود.

برابر آیات و روایات دینی سرنوشت هر قومی رقم نمیخورد مگر به دست افراد، مشایخ و موثران آن قوم و به همین دلیل اگر ما از خود میپرسیم چرا با گذشت چهل و پنجاه سال ایران و ایرانی روی خوش نمیبیند و به رفاه و معیشت لازم نمیرسد و به جواب آن نمیرسیم؟!دلیل قانع کننده این است که ما اصلاحات درون و برون خود و کشور از خودمان را شروع نکرده و نمیکنیم حال آنکه باید اول خودمان بخواهیم همچنانکه ژاپنیها هم خودشان خواستند و شد و امروز در ردیف قدرتهای اول علمی و فناوری جهان هستند.تا زمانی که نخبگان و صالحان بر امور کشور نباشند وضع به همین منوال خواهد بود و بدتر از این هم خواهد شد.

راه نجات کشور و رهایی ایرانیان از این همه مشکلات همانا حاکمیت نخبگان بر تمام امور کشور و حضور دلسوزان واقعی بر امور مهم و جایگاههای مدیریتی حساس و تصمیم گیریهای اساسی است.
امبدواریم در سالهای آتی شاهد تحقق این ایده و آرزو یعنی حاکمیت تعقل و تدبیر بر همه امور بالا و پایین مملکت را شاهد باشیم تا بتوانیم بخشی از عقب ماندگیهای ایران در همه زمینه ها را جبران کنیم.
قصد خود اتهامی و نشانه گرفتن انگشت اتهام به سمت خود ندارم اما باید قبول کنیم که خودمان هم نخواسته ایم در تولید فکر و اندیشه و مطالبه گریهای درست و سازنده از مسئولانمان مشارکت داشته باشیم و از آنان نپرسیده ایم دلیل این همه فساد و رانت و تبعیضها و بی عدالتیها چیست؟

نکته پایانی اینکه رسانه های غیر مطالبه گر و فعالان رسانه ای غیر پرسشگر اول متهمان عقب ماندگیها و بروز مشکلات روزانه کشورند زیرا مدام حرف و سخنان بی پایه و غیر واقع کسانی را که مصمم به عقب راندن کشور بوده اند منتشر و منعکس کرده و ملت را بی جهت دلخوش و امیدوار به آینده کرده اند. امید آفرینی خوب است بویژه درباره موفقیتهای مختلف به دست آمده در عرصه های گوناگون نه زمانی که هیچ اتفاقی نیفتاده یا قرار نیست چنین اتفاقات خوبی در کشور بیفتد! به هر روی اگر رسانه های دیداری و شنیداری از صدا و سیما گرفته تا روزنامه ها و رسانه های برخط مطالبه گر و پرسشگر نباشند و فضای نقد و گفتگو در کشور فراهم نباشد امکان رشد و ترقی کشور و حذف مشکلات غیر ممکن خواهد بود بویژه وقتی مدیران اجرایی کشور دور از دسترس مردم و فعالان بخشهای مختلف باشند ما راه به جایی نمیبریم. مشکلات ما ایرانیان زمانی حل و فصل خواهد شد و به اتمام خواهد رسید که همه آگاه و بیدار شوند و امکان خود باوری و امید و پویایی و سرزندگی و تحرک و پویایی همگان فراهم‌ گردد.