محسن شهرثابت

آمد بهــار دلنشیـن، با گیسـوان چیـن چیـن
بر پای گلبـارش نـشیـن، صد بوسه اش زن بر جبین

یک سوی رقص قاصدک، یک سوی شور شاپرک
بر طبل شادی کوب تا کامت شود چون انگبین

در گوشه گوشه زاد، گل، گیرد لگامِ باد، گل
از عشق بلبل شاد، گل، اعجاز صحرا را ببین

بر بوته زار موج موج، قمری برقصـد فوج فوج
«پیـرسـوک»ها در اوج اوج، بر گیسـکان مـخـمـلـین

«دل زردهـا» یادش بخیر، از قبله تا «هیـرون» به سیر
می‌برد رنگ آسمان، «سه تشک»های ابرگین

از بوی عطر «تارِه ها»، دامن فشان اِستاره ها
در رقص می آید «کُلوُر»، از «ووره های گازرین»

بر کوه می پاشد بهار، از ابر می بارد بهار
صد رنگ می کارد بهار، همچون سفال لاجین

از دیدن گلزارها، گلگون شود رخسارها
بنگر نوای سارها، در رقص می آرد زمین

«ماسن» به آواز بلند، بر دوستانی که گُلَند
دارد درودی ارجمند، با رنگ های هفت سین

هر روزتان نوروز باد، نوروزتان پیروز باد
نامت جهان افروز باد، چون شاهکار فرودین

محسن شهرثابت(ماسن)

محمد شمسی پور

دم مسیحایی

بهـــــار آمد، بهـــــار آمد، بهـــــار و بــــوی یــار آمد
نگـــــار آمد، نگـــــار آمد، نگـــــار شهـســـــــوار آمد

مَهَــم آمد، شَهَــم آمد، مَـه و تـــــــاج ســــرم آمد
بـرای شــادی و شـــورم نگـــــارم بـا سـه تــار آمد

نگــار مهــــربــان آمد، تــوان جســم و جــان آمد
تـو گـویــی نـور خورشیدی بـه سوی شام تـار آمد

مـرا سرزنــده کــرد او با دم گــرم مسیحــــــایی
چو آبـی که آن به سوی بوســتان و کشتــزار آمد

دلم شادست و لب خندان، روان و جان من شادان
چو یـار مهـــربـانــــم سـوی قلـب بیقــــــــرار آمد

محمد شمسی پور

این سال هـزار و چارصد و چار
گــردد به شما نکـــوی، و همـوار

گیتی و خوشیش باد بـه کـامت
نوروز شود خجسته دو صد بار

محمد شمسی پور