حدود ۴۰ سال است که استان بوشهر و بخصوص جوامع محلی در شهرستان های جنوب میزبان صنایع بالا دستی نفت و گاز می باشد که در سالهای اخیر شاهد رشد صنایع میان دستی پتروشیمی ها هستیم ولی هنوز نتوانسته ایم تهدیدهای این صنایع را به فرصت های مناسب تبدیل و مشکلات ناشی از حضور صنایع را به خوبی مدیریت کنیم. بر این باورم مردمان به حکم اینکه میزبان صنایع بزرگ هستند در واقع شایسته بهترین ها می باشند اما محروم واقع شده اند که می توان در بخش خدمات رفاهی و زیر ساختی توانمند تر باشیم ولی همچنان گرفتار فقریم.

اگر به سابقه حضور صنعت نفت در شهر آبادان مداقه نماییم می بینیم در آنجا یک تمدن ایجاد شد و مردم آن سرزمین به شایسته ترین شکل از نعمت نفت در توسعه جامع بهره گرفتند و در همه بخش ها پیشرو بودند ولی برای جوامع پیرامونی ما وضع بر عکس است و با وجود ۴۰ شرکت پتروشیمی فعال، ۲۴ فاز پالایشگاهی، پایانه های نفتی و سازمان منطقه ویژه اقتصادی انرژی نه تنها از ایجاد یک تمدن درخور شأن و منزلت مردمان خود عاجز بوده ایم بلکه نتوانستیم بر مشکلات و تهدید های نفت غلبه کنیم و هنوز با بحران آب شرب مواجه ایم، جوانان لایق و شایسته ما در حال گدایی فرصت های شغلی از صنایع هستند و جاده ها آنقدر فرسوده است که روزانه خانواده های ما شاهد قربانی شدن عزیزان خود هستند.

هرچند صنعت نتوانسته حق جوامع پیرامونی را بدرستی ایفا کند و نارضایتی وجود دارد اما اینک زمان آن رسیده که با تجربه سالهای گذشته در رویکرد خود در برخورد با صنایع بازنگری کنیم، ما هم نتوانسته ایم مطالبه گران خوبی باشیم، زمانی ما رفتاری هیجانی و تقابلی با صنعت داریم و برای کسب اعتبار اجتماعی یا محبوبیت موقت تماماً حضور صنایع را در سرزمین خود نقد غیر منصفانه و نفی می کنیم و زمانی دیگر ما برای تداوم قدرت شخصی خود به دنبال امتیاز گیری قطره چکانی از صنعت هستیم که نتیجه چنین رویکردی پسرفت و باقی ماندن در معضلات و مشکلات همیشگی خواهد بود.

به باور بنده اگر وجود صنایع نفت و گاز و پتروشیمی نعمت می باشد، مشخصاً سرزمین ما نیز در میزبانی، ظرفیتی شایسته و ارزشمند است بنابراین بهتر است این نعمت باعث شکوفایی این ظرفیت گردد و اگر صنعت واقعاً فرصت است که هست ما نیز استعداد هستیم و شایسته است که استعداد ما در فرصت های صنایع بکار گرفته شود.

تجربه این سالها حکایت از این دارد که صنعت هم فرصت است و هم تهدید! که اگر خوب تدبیر نشود و در محاسبات اشتباهی رخ دهد بدون تردید تهدیدات صنعت منجر به تضییع استعدادهای ما خواهد گردید و دقیقاً شروع چالش های ما با صنعت از این نقطه خواهد بود.

بنابراین برای تبدیل تهدید های صنعت به فرصت و بهره گیری از استعداد های جوامع پیرامونی می بایست از دو ابزار قدرتمند «نظام نامه مسئولیت های اجتماعی صنعت نفت» و «نقشه راه و برنامه ریزی متولیان استان و جوامع پیرامونی» به خوبی بهره گیریم.
نظام نامه مسئولیت های اجتماعی صنعت اجازه و امکان توسعه زیرساخت‌های لازم در حوزه های آموزش، بهداشت و درمان، فرهنگ و هنر، ورزش و اقتصادی می دهد و مهم تر از این ابزار، نوع برنامه ریزی ماست که می تواند از نظام نامه مذکور به طور اکمل و احسنت بهره گیرد. لذا می بایست به خوبی چشم انداز و برنامه توسعه جوامع پیرامونی را ترسیم کنیم تا به درستی نعمت نفت در خدمت رفاه مردم ما قرار گیرد.
باید اذعان داشت که در خصوص عدم بهره گیری از ابزار نظام نامه مسئولیت های اجتماعی صنعت و امکان مواجهه با تهدیدات آن کافیست اشاره کنیم اگر صنعت بجای استفاده از استعداد جوانان تحصیلکرده ما در فرصت های شغلی خود از نفرات غیر بومی استفاده نماید و آنان با حقوق و مزایای چند ده میلیونی ساکن شهرهای ما شوند مطمئناً در رقابت نابرابر با جوانان ما باعث افزایش هزینه تأمین مسکن و ناترازی در این بخش می شوند که یک تهدید بسیار خطرناک برای جوانان ما و حتی خانواده‌ها خواهد بود. یا در بخش فرهنگ و هنر اگر صنعت از استعداد های فرهنگی و هنری ما حمایت نکند قطعاً فرهنگ اصیل ما در مواجهه با خرده فرهنگ های متنوع مهاجر به مرور زمان به دست فراموشی سپرده می شود که این امر نیز یک تهدید جدی برای فرهنگ است ولی اگر استعدادهای فرهنگی ما مورد حمایت قرار گیرد به طور قطع فرهنگ بومی پویا و زنده می ماند و در کنار بقیه خرده فرهنگ ها تشکیل فرهنگ زیباتری خواهد داد. در بخش آموزش و پرورش نیز اگر هزاران محصل غیر بومی وارد مراکز آموزشی ما شوند ولی بدون توجه به توسعه‌ در زیر ساخت های آموزشی توسط صنعت، بی تردید تهدیدی برای کیفیت آموزش فرزندان ما ایجاد می شود . یا اینکه چرا نباید پیمانکاران بومی در پیمان ها و پروژه های صنایع مشارکت مستمر و فعال داشته باشند و یا بازاریان و کسبه بومی مسئول تأمین نیازهای مصرفی صنایع باشند.

لیکن بهتر است در رویکرد خودمان با صنعت بازنگری اساسی داشته باشیم تا از تهدیدهای ناخوشایند صنعت در امان بمانیم و همچنین استعدادهای خود را صرف فرصت های ارزشمند صنایع نماییم و با تدوین چشم انداز توسعه و پیشرفت گام های استوار برای رشد و تعالی سرزمین خود برداریم.