هفته وحدت شاید برای برخی‌ها یک اتفاق ساده تقویمی باشد اما در واقع لحظه‌ای است برای اندیشیدن به آنچه ما را در سخت‌ترین روزها سرپا نگه داشته است. ملت ایران بارها نشان داده‌اند که هرگاه شیعه و سنی، ترک و کرد و بلوچ و عرب، لر و لک و فارس و از هر قوم و گرایش و مسلکی زیر پرچم سه‌رنگ و مقدس کشورمان در کنار هم ایستاده‌اند، هیچ دشمنی نتوانسته سد راه شود. تاریخ، نمونه‌های روشنی پیش پای ما گذاشته است: از دفاع مقدس دوازده‌روزه گرفته تا حماسه‌آفرینی‌های غیورمردان شجاع ایرانی در هشت سال دفاع مقدس که با همدلی مردم به حماسه‌ای ماندگار تبدیل شد، تا روزهایی که همه اقوام این سرزمین در خط مقدم دفاع مقدس، شانه‌به‌شانه یکدیگر جنگیدند.

اما سوال اینست؛ چرا امروز در دنیایی که مدام از تفرقه تغذیه می‌کند، بازگشت به اصل وحدت بسیار ضروری‌ است؟ نگاهی به اطراف کافی است؛ خاورمیانه هنوز از زخم‌های جنگ‌های فرقه‌ای خون‌چکان است. سوریه و یمن شاهدند که چگونه آتش اختلاف، سال‌ها امید را خاکستر می‌کند. در کنار این، رسانه‌های قدرتمند جهانی همواره کوشیده‌اند شکاف میان شیعه و سنی را بزرگ‌تر جلوه دهند تا امت اسلامی هیچ‌گاه فرصت بازیابی قدرت واقعی‌اش را پیدا نکند. این همان نقطه‌ای است که ایران باید بر آن تأکید کند: وحدت یک آرمان انتزاعی نیست، ضرورتی حیاتی برای امنیت ملی و حتی بقاست.

در سیاست‌های کلان جمهوری اسلامی، وحدت اسلامی جایگاهی راهبردی دارد. حمایت ایران از ملت فلسطین، نقش‌آفرینی در محور مقاومت و تلاش برای ایجاد همگرایی منطقه‌ای، همگی بر پایه همین نگاه شکل گرفته است. قدرت نرم ایران در منطقه نه از تعداد موشک‌ها که از میزان سرمایه اجتماعی و همبستگی مسلمانان سرچشمه می‌گیرد. تجربه نشان داده هر جا که مسلمانان بر مشترکات خود تکیه کرده‌اند، دشمنان به عقب رانده شده‌اند؛ و هر جا به اختلافات میدان داده‌اند، میدان جنگ و نفوذ بیگانه گشوده شده است.

با این اوصاف، خطر بزرگی در کمین است: تبدیل شدن وحدت به یک شعار تکراری. اگر وحدت تنها در سخنرانی‌ها و شعارهای رسمی باقی بماند، توان بازسازی امید اجتماعی را از دست خواهد داد. جامعه امروز ما در حقیقت به مصادیق عینی وحدت نیاز دارد؛ به همکاری‌های واقعی در حوزه‌های اقتصادی و اجتماعی به رسانه‌هایی که روایت‌های وحدت‌آفرین را برجسته کنند، به گفتمان‌هایی که سوءتفاهم‌های مذهبی و فرهنگی را بزداید. این همان جایی است که هفته وحدت باید از سطح یک مراسم آیینی به یک دستور کار ملی ارتقا پیدا کند.

در جهان پرآشوب امروز، ایران می‌تواند الگویی باشد برای دیگر کشورهای اسلامی؛ الگویی از هم‌زیستی و مشارکت نه از نزاع و شکاف. تجربه اتحادیه اروپا نشان داد که حتی کشورهایی با تاریخ جنگ‌های خونین توانستند بر سر میز وحدت بنشینند و آینده‌ای مشترک بسازند. جهان اسلام چرا نتواند؟ هفته وحدت یادآوری می‌کند که اگر اختلافات کنار گذاشته شود، اگر پیام رحمانی اسلام در عمل به نمایش درآید، امت اسلامی نه تنها می‌تواند مقاومت کند بلکه توان ساختن آینده‌ای بهتر را دارد.

باید گفت امروز وحدت یک انتخاب سیاسی نیست، یک ضرورت حیاتی است. ضرورت برای امنیت ملی، برای امید اجتماعی، برای آینده فرزندان این سرزمین. دشمنان بر تفرقه حساب باز کرده‌اند اما از تاریخ باید درس گرفته باشیم چرا که وقتی دل‌ها به هم نزدیک شود، حتی بزرگ‌ترین طوفان‌ها نیز نمی‌تواند کوچکترین خدشه‌ای به این سرزمین وارد کند.
هفته وحدت فرصتی است برای تجدید پیمان با همین حقیقت ساده اما بزرگ: قدرت ما در کنار هم بودن است نه در جدا شدن از یکدیگر.