قهرمان پاراتکواندو ايراني، زماني که مقابل نيکولا سبجيک، قهرمان صربستاني ايستاد، يک گام تا ماندگاري در تاريخ ورزش کشورمان و کسب مدال برنز فاصله داشت، هيچ کسي مثل عليرضا بخت، به خوبي نمي دانست که اين مدال چقدر براي او ارزشمند خواهد بود در تاريخ ورزش پارالمپيک کشور ماندگار شود و با شکست قاطع ۲۹ بر ۶ پاراتکواندو کار صربستاني، مدال برنز مسابقات پارالمپيک ۲۰۲۴ پاريس را به ايران آورد. اين ملي پوش پاراتکواندو، متولد ۲۶ شهريور ۱۳۷۸ در شهر برازجان است. در يک خانواده ۵ نفره به دنيا آمده و به دليل کشيدگي و پارگي از ناحيه کتف راست (فلج اِرب) دچار معلوليت شده است، اما او هيچ وقت نااميد نشد حالا يک قهرمان ملي به حساب مي آيد. البته او در سالهاي اخير با کسب مدالهاي مختلف در رقابتهاي مهم جهاني، آمادگي و اراده قوي خود را براي رقابتهاي پارالمپيک به نمايش گذاشته است. کسب ۳ مدال طلا در مسابقات گرند پري، نشان از مهارت بالاي او در اين رشته دارد. همچنين بخت، با درخشش در بازيهاي پارآسيايي هانگژو، يک مدال نقره به دست آورده و با تلاش بي وقفه خود، مدالهاي طلا و نقره قهرماني آسيايي را نيز به کلکسيون افتخاراتش افزوده است. علاوه بر اين، دو مدال برنز قهرماني اروپا نيز در کارنامه ورزشي او به چشم مي خورد که جايگاه او را در سطح بين المللي تثبيت کرده است. به اين بهانه خبرنگار نخل و دريا، با اين قهرمان بوشهري گفت وگويي انجام داده که در ادامه مي خوانيد.

چطور شد که با وجود معلولیت از ناحیه کتف، به ورزش روی آوردید؟

پدر من در جوانی اهل ورزش بود و برادر بزرگترم در کلاس‌های رزمی شرکت می‌کرد. من هم مشتاق بودم، سطح بالای انرژی، شور و شوق و شیطنت‌های دوران کودکی و الگو قرار دادن استاد ساعی باعث شد به رشته‌های رزمی علاقمند شوم. فعالیت ورزشی‌ام را با کونگ فو و زیر نظر استاد ابراهیم برازجانی در پارک محله والفجر شروع کردم.

مربی‌های زیادی هستند که من قدردان زحمات‌شان هستم. شروع کسب مدال‌های من در دوره ریاست استاد مردانی بود که من زیر نظر استاد علی میرشکاری بودم. اما مربیان زیادی در این راه به من کمک کردند که اگر بخواهم نام ببرم اول استاد هادی ساعی که رأس فدراسیون تکواندو هستند. بعد استاد جمشید سهرابی، سرپرست تیم و استادم پیام خانلرخانی و استاد علی کریمی صابر سرمربی و مربی تیم ملی، استاد سید جلال مردانی رئیس محترم هیئت تکواندوی استان.

 از سختی‌های مسیر قهرمانی در شهر کوچکی مثل برازجان با توجه به بعد مسافت و کمبود امکانات بگوید.

ببینید مشکلات در شهر‌های کوچک در مقایسه با شهر‌های بزرگ، بیشتر است. هزینه‌های رفت و آمد همیشه یکی از دغدغه‌های اصلی ورزشکاران برای رسیدن به موفقیت است.

 از دید خودتان، مهمترین مدالتان، همین مدال برنز پارالمپیک پاریس است؟

بله، قطعاً به لحاظ جایگاهی همین است، اما نقره بازی‌های آسیایی ۲۰۲۳ هانگژو چین، ۳ مدال طلای گرند پری، طلا و نقره قهرمانی آسیا و موفق شدم ۵ مدال طلای تورنمنت رو هم کسب کنم.

   از تجربه مسابقات پارالمپیک بگویید؟

من توانایی کسب مدال طلا را داشتم، ولی یکسری مسائل فنی باعث شد که مدال طلا که مستحق آن بودم، اما به حریفم، توشتمیروف، دارنده مدال طلای قهرمانی جهان و آسیا از ازبکستان ۱۸ بر ۱۲ به برنز باختم. من برای گرفتن مدال طلا رفته بودم و اطمینان داشتم. که مدال می‌گیرم. من آسیب‌های سطحی زانو داشتم، دستم هم از سه ناحیه شکسته بود و کیست استخوانی روی پاهام‌زده بود، طبیعی است هر تکواندوکاری روی پا‌هایش مسابقه می‌دهد.

  حس گرفتن مدال المپیک چگونه است؟

به عنوان اولین ورزشکار برازجانی که موفق شدم مدال المپیک کسب کنم. خوشحالم که توانستم دل مردم کشور و استانم (بوشهر) را شاد کنم و قطعاً احساس غرور دارم.

 تا کجا به ورزش ادامه می‌دهید؟

ان شاءالله و در وهله اول باید با حمایت مسئولان در یک شغل مناسب مشغول به کار شوم، تا با دغدغه کمتر بتوانم ورزش حرفه‌ای را در کنارش ادامه بدهم. قصد دارم تمرینات خود را سریع‌تر و پس از مصدومیت شروع کنم و برای مسابقات آینده قوی‌تر شوم. تمام تلاشم را می‌کنم تا در المپیک بعدی مدال طلا کسب کنم. من توانایی شرکت در المپیک بعدی را دارم، ولی نیاز است همین‌طور که من دارم از وجودم مایه می‌گذارم، مسئولان هم هوای قهرمانانشان را داشته باشند و نیاز‌های ما را برطرف کنند. فعلا نیاز مبرم به یک شغل مناسب دارم.