پارک ملی دریایی دیر نخیلو به عنوان یکی از ۳۱ پارک ملی کشور است و دارای زیبایی های خدادادی کم نظیری است که دل هر عاشق طبیعت و حیات وحشی را می رباید.
در این روزها که اصطلاح گردشگری پایدار و مسئولانه لقلقه زبان شده و هر لحظه گوشها را نوازش می کند و چه مسئول و چه تور لیدر و چه گردشگر با نیات و مقاصد گوناگون از آن استفاده می کنند ،‌ شایسته است به موضوعی بپردازیم که دل علاقه مندان محیط زیست را در شهرستان دیر به درد آورده است.

با شروع فصل تخم گذاری لاک پشت های پوزه عقابی که در فهرست گونه های در خطر انقراض نیز هستند ، اداره کل حفاظت زیست استان به کلی این مناطق را فراموش کرده و علاوه بر اینکه در حفاظت از این پارک ملی سهل انگاری می کند ، ظاهرا مجوزهایی را نیز برای گردشگری در جزایر صادر کرده است.

روی سخن با گردشگران ، آژانس های گردشگری و یا تورلیدرها نیست چرا که هم امکان دارد آنها با قوانین و مقررات حضور در پارک‌های ملی و مناطق حفاظت شده آشنا نباشند و هم به قصد تفرج و تفریح و کسب درآمد به این امر مبادرت ورزند.

در واقع مخاطب اصلی کسانی هستند که هم ترک فعل کرده و حفاظت را عملا رها کرده اند و هم مجوزی را صادر کرده اند که مبنای قانونی ندارد.
هر چند گردشگری با توسعه ارتباط نزدیکی دارد و در واقع یک نیروی بالقوه برای پیشرفت اقتصادی و اجتماعی است و هیچ انسان عاقلی با آن مخالف نیست ولی این امر باید با رعایت اصولی باشد که چرخش اقتصادی را با خود به همراه آورد و امکان تعامل بین فرهنگها را فراهم کرده و در عین حال به مناطق تحت حفاظت آسیبی نرساند که شوربختانه گردشگری فعلی در مناطق حفاظت شده و پارک‌ ملی دیر نخیلو از این جنس نیست و حتی کوچکترین استفاده ای از بوم گردی های فعال منطقه و ظرفیت های آن نیز نکرده و زیانبار است.

شب مانی ، کمپینگ، آلودگی های صوتی و نوری و عدم رعایت اصول اولیه گردشگری در دل پارک ملی دریایی چیزی نیست که بتوان از آن چشم پوشی کرد و به آن بی توجه بود.
امروزه تاثیرات مثبت و منفی گردشگر در محیط زیست و فرهنگ منطقه مورد بازدید ، اهمیت زیادی دارد ولی با نگاهی ریزبینانه می توان نکات منفی زیادی را در گردشگری پارک ملی دریایی نخیلو ، مشاهده کرد.

با شروع فصل تخم گذاری لاک پشت های پوزه عقابی که در فهرست گونه های در خطر انقراض نیز هستند ، اداره کل حفاظت زیست استان به کلی این مناطق را فراموش کرده و علاوه بر اینکه در حفاظت از این پارک ملی سهل انگاری می کند ، ظاهرا مجوزهایی را نیز برای گردشگری در جزایر صادر کرده است.

اگر چه ممکن است چند نفر در این بین ذینفع بوده و به دفاع از این نوع گردشگری بپردازند ولی دوستداران و علاقه مندان محیط زیست و جامعه محلی بیدار و آگاه، این روند را به هیچ وجه به صلاح منطقه نمی دانند.
هر چند که رفتارها و نوع حفاظت و بی توجهی به حضور بی ضابطه گردشگران، در سال‌های پیشین هم در این مضرات تاثیر گذار بوده ولی متولیان فعلی محیط زيست استان یک بار دیگر قوانین و مقررات پارک‌های ملی را به دقت مطالعه کرده و پاسخی روشن و شفاف برای دوستداران محیط زیست در خصوص قصوراتشان ارائه دهند.

نکته دیگری که بایستی در روزهایی که مسئولان محلی هم محیط زیست و حیات مردم را سه طلاقه کرده اند مدنظر قرار داد و با وسواس پیگیری کرد ، علاقه صنعت به نفوذ در پارک ملی دریایی و گرفتن مجوز پتروشیمی هایی است که به باور کارشناسان با توجه به وضعیت کشور و ورشکستگیهایی که با نام زیبای ناترازی پوشانده شده است ، گسترش آن نه مقرون به صرفه و نه به صلاح کشور است و فقط منفعت عده و گروه خاصی را در بر دارد و قطعا قاطبه مردم شهرستان دیر آگاه و هوشیار بوده و وضعیت فعلی عسلویه و کنگان و سایر مناطقی که درگیر مشکلات بی شمار با صنعت هستند را رصد کرده و مخالف هرگونه تعرض به محیط زیستشان به بهانه توسعه هستند .

متاسفانه اخیرا مشاهده شده که نقشه برداری در دل پارک ملی و در جوار جنگل حرای ملگنزه برای جانمایی پتروشیمی انجام شده و تاکنون اداره کل حفاظت زیست استان نیز واکنشی در این مورد نشان نداده است.

خلاصه کلام اینکه مسئولین باید از خوابی که به نظر می رسد در صورت بی توجهی و انفعال مردم ابدی باشد به خواسته های به حق دلسوزان محیط زیست در مورد حفاظت و صیانت از مناطقی که زیست و حیات و آینده زیستمندان را در برمی گیرد ، توجه ویژه کرده و قبل از اینکه دیر شود ، چاره ای بیندیشند.