استان بوشهر به عنوان بزرگترین تولید کننده گاز و قطب انرژی و پایتخت اقتصادی ایران همچنان در سهم گیری و حق ستانی، ناکام و درمانده، و فقیر در سرزمین ثروت است و همواره تماشاگر سهم گیری استانهای پیرامونی از ثروت نفت و گاز هستند.

۱️⃣ بیمارستانهای تخصصی و فوق تخصصی نفت، دانشکده نفت، خدمات ویژه و کلان در حوزه های مختلف و… در استانهای پیرامونی و همچنان از آب و نان تا درمان و آموزش و… این استان وابسته استانهای همسایه است و بر این تراژدی، پایانی متصور نیست.

۲️⃣ در همه استانهای کشور سهمیه جذب نیروهای بومی در مشاغل صنعتی، ۱٠٠ درصد است و به ندرت جذب غیر بومی دارند اما در استان ما با وجود مصوبات قانونی جذب حداقل ۵٠ درصد بومی، متأسفانه نه تنها محقق نشده که تحقق سقف ۵٠ درصدی هم برای استان بوشهر به رویا و آرزو تبدیل شده است.
جالب اینکه استانهای همسایه بومی استان ما قلمداد شده و در دفترچه آزمونهای استان به عنوان بومی قید می شوند و ما غیر بومی و بیگانه در خانه همسایه و خویشیم!

۳️⃣ صنایع که باید فعالیت سبز، استاندارد و غیر آلاینده داشته باشند اما آلاینده اند و همین آلایندگی، یکی از منابع پایدار تأمین بودجه دولت است، استانهای فارس و هرمزگان در آن ذی سهمند و روزهای گذشته نمایندگان خوزستان هم مدعی سهم خواهی از عوارض آلایندگی استان بوشهرند اما در خود استان بومی درجه ۱ و ۲ و… داریم.

۴️⃣ «مصوبه هیئت دولت ابلاغی ۱۴ آبان ۱۳۹۹» و «سیاست ها و نظام نامه نحوه ایفای مسئولیت های اجتماعی در صنعت نفت ابلاغی فروردین ماه ۱۴٠۲» که تکالیف، تعهدات و خط مشی صنعت نفت در حوزه مسئولیت های اجتماعی در همه حوزه ها را تشریح کرده است.

۵️⃣ مصوبات و دستورالعمهای متعدد همچون «شیوه نامه نحوه بکارگیری نیروی انسانی اولویت دار محلی توسط پیمانکاران صنعت نفت در منطقه عمومی پاری جنوبی مورخ ۱۳۹۷/۳/۲۱» مبنی بر حداقل ۵٠ درصد سهمیه جذب در مشاغل پشتیبانی تخصصی، اصلی تخصصی و حراست و ۱٠٠ درصد سهمیه جذب برای مشاغل پشتیبانی عمومی، و «دستورالعمل نحوه جذب نیروی انسانی در منطقه ویژه اقتصادی انرژی پارس مورخ ۱۳۸۸/۶/۷» مبنی بر موظف بودن امور قراردادهای شرکت ها بر اجرای شرط استفاده از حداقل ۵٠ درصد نیروی انسانی مورد نیاز (ارکان ثالث) از نیروهای بومی و چندین مصوبه دیگر در این زمینه.

۶️⃣ طنز تلخ داستان ناکامی ها و محرومیت استان بوشهر اینجاست که مشکلات کلان ما، بهترین مصوبات و دستورالعمل ها را دارد که استانهای پیرامونی بر همین پایه ها از استان ما ذی سهم و برخوردار می شوند و ما نه!

۶️⃣ درد بی درمان ما ریشه تاریخی دارد. خودزنی، منطقه گرایی، عدم همبستگی و همراهی مسئولان استانی، تقابل نمایندگان استان در مجلس با همدیگر که هیچ دوره ای همراه و یکصدا نبودند، فقدان برنامه توسعه استان، سیاست زدگی و… و بهتر بگویم استان بوشهری ها منطقه گراییم نه استانی نگر و هر آینه این درد و بلای خانمانسوز تاریخی دوا شد آغازی بر پایان ناکامی ها خواهد بود.

پایان سخن:
جز استان بوشهری ها، همه استانها به نام استان شان عشق می ورزند و اعتلای استان را می خواهند و ما ساتور بدست، پیکره استان را شقه شقه می کنیم و فارغ از خودزنی و هم ستیزی نمی شویم که به اعتلا و توسعه بیاندیشیم.

نمایندگان و مسئولان استان ما نیز جای سهم خواهی و حق ستانی از صنعت نفت، هنرشان در اعتراض به سهم خواهی همسایگان است. جای فریادهای بیهوده و نطق های بی اثر، قوانین و مصوبات را مطالبه و تحقق بخشید. فریادهای بی اثرتان پوشاننده ناکارآمدی تان نخواهد بود، جای فریاد زدن و غوغاسالاری، همپذیری و همراهی، همنوایی و همبستگی را مشق و اختلافات منطقه ای را پایان دهید، خود را عاقبت بخیر و استان را برخوردار سازید.