در نگهداری محیط زیست بکوشیم :

چو اندازی تو ته سیگارت ای جان!
شود بر دشت و بر هر خانه ویـلان

پـراکنـده شود در هـر زمیــــــــــنی
کـه گــرد آوردنش را سخت بیـــنی

چو هر جایــی ولــــو گــردد زبالـــه
یقیـن بـرچیـدنش بی شک مُحالـــه

چو اندازی زمیـــن، شعلهَ ش بگیرد
سـراسـر روی آن آتـــــــــــش بگیرد

چو شعــلــه ور بگـــردد، بـرفـــروزد،
یقین کز شعــلـه خشک و تـر بسوزد

بیــا در حفـظ آن کوشـــا بگــردیــم
کـه با صحـت در این دنیا بگـردیــم

۱۴۰۲/۱/۷
محمد شمسی پور

محیط زیست را از یاد نبریم:

نگهـــــبـان محیــــط زیســـت باشـــیم
مبــــادا صــــــــــورت آن را خراشـــیم

محیط زیست همچون خانـه ی ماست
که بـایــد همچـو خــانــه اش بیاراست

همــه مســئول و هـم دلســــوز باشـیم
چـو خورشــــید جهــان افــروز باشـیم

بـرافــــــــروزیـم مـا کاشـــــــانه اش را
چو جان و دل تو می دان خانه اش را

طبیــــعــت را بســی سرزنـــــده داریم
درخــت و سبـ‍ـــــزه انــــــدر آن بکاریم

چـو مـا بینــیــــم انــــــــدر آن نخـــالـه
ببـایــــد جمــــع کـــــرد ای جان! زبـالـه

همـان گـونــه کـه هـر شخصی به خانه
بیــارایـــــد خــودش را شــادمــــــــانه

محیـــــطــش را ببـایـــــد تـا بســــــازد
چنـــان کـــز ســـازشش، بـر خود بنـازد

بیـاییــد ای عـزیــزان! بیست باشــــیم
نگهـــبـان محیـــــط زیســـت باشــــیم

۱۴۰۴/۱/۷
محمد شمسی پور