در جهانی که سرشار از فریادها، روایت‌ها و پنهان‌کاری‌هاست، تنها صدایی که می‌تواند نجات‌بخش باشد، صدای حقیقت است؛ صدایی که از میان گردوغبار سانسور، هیاهوی رسانه‌ای و آوار اخبار جعلی عبور می‌کند تا حقیقت را بی‌پیرایه در اختیار مردم بگذارد. این صدا، صدای خبرنگار است.

۱۷ مرداد، روزی است که به‌یاد شهید محمود صارمی، خبرنگار پرتلاش خبرگزاری جمهوری اسلامی (ایرنا) که در سال ۱۳۷۷ در مزارشریف افغانستان به‌دست طالبان به شهادت رسید، به‌عنوان «روز خبرنگار» در تقویم ایران ثبت شد. روزی برای تقدیر از انسان‌هایی که با قلم و دوربین، چراغ آگاهی را در دل تاریکی روشن می‌کنند.

خبرنگار، تنها «نقل‌کننده رویدادها» نیست؛ او روایتگر تاریخ در لحظه وقوع است. کسی که در خط مقدم تحولات ایستاده تا حقیقت را همان‌گونه که هست، ثبت و منتقل کند. اگر امروز صدای گرسنگی کودکان غزه، پژواک جنایت در سرزمین‌های اشغالی، زمزمه‌های تبعیض و فساد، یا طنین یک دغدغه جهانی را می‌شنویم، بی‌گمان آن را از نگاه تیزبین و دل ناآرام خبرنگارانی داریم که چراغ حقیقت را در تاریکی‌ها برافروخته‌اند.

در اواخر دهه ۱۳۲۰، مردی در شهر تبریز به‌نام «رحمت سمیعی» با دوچرخه و دوربینی ساده، از وقایع محلی و ملی گزارش تهیه می‌کرد. او خبرنگار روزنامه اطلاعات بود و روزی در سرمای زمستان، برای پوشش خبر سقوط یک اتوبوس در جاده مرند، مسافتی ۲۰ کیلومتری را با پای پیاده طی کرد، تا خبر را به‌موقع به چاپ برساند. گزارشش، باعث تغییر قوانین ایمنی جاده‌ای شد.

رحمت هیچ‌گاه جایزه‌ای دریافت نکرد، نامش بر سردری نبود، اما حقیقت را با عرق و قلمش نجات داد. نسل امروز خبرنگاران، وارثان بی‌ادعای همین نام‌های گم‌شده‌اند.

خبرنگار امروز با چالش‌هایی مواجه است که هم از جنس قدیم است و هم از نوعی جدید. از سویی فشارهای محافل سیاسی و سانسور رسانه‌ای، و از سوی دیگر، موج اخبار جعلی، بات‌های رسانه‌ای و فیک‌نیوزها.

در چنین فضایی، خبرنگار واقعی کسی است که استقلال، وجدان، و دقت را با شجاعت همراه می‌کند. کسی که نه به جریان قدرت، و نه به موج هیجان عمومی، بلکه به حقیقت وفادار می‌ماند. روزنامه‌نگاری امروز، کار آسانی نیست. اما هنوز هم – مانند همیشه – حیاتی است.

روز خبرنگار، نباید فقط به گل و تقدیرنامه محدود شود. این روز، یادآور ضرورت «رسانه مستقل»، «دسترسی آزاد به اطلاعات»، و «حمایت قانونی از خبرنگاران» است. باید از خبرنگارانی گفت که در افغانستان، سوریه، یمن، فلسطین و ده‌ها کشور دیگر، جان باخته‌اند تا صدای حقیقت خاموش نشود.

امروز، بیش از همیشه، ما نیازمند خبرنگارانی هستیم که نه تنها رویدادها را ببینند، بلکه در برابر دروغ، ایستادگی کنند. و این رسالت، تنها با حمایت جامعه، معنا می‌یابد.
روز خبرنگار را باید نه با گل، که با ضمانتِ آزادی قلم گرامی داشت.
به احترام تمام خبرنگارانی که دیگر صدایشان را نمی‌شنویم، اما نور قلمشان هنوز روشنگر مسیر ماست.
روز خبرنگار؛ یک جشن نیست، یک یادآوری است.