در گذشته های نه چندان دور که خبری از وسایل ارسال خبر به شیوه امروزی نبود، در روستاهای منطقه پلنگی خبر یا اخبار یک روستا بیشتر توسط یک فرد که دارای توانایی بیان کلام و صدایی رسا و بلند داشت، به تمامی اهالی یک روستا ارسال می شد.

شیوه و روش ارسال خبر به این طریق بود که آن شخص که مسئول این کار بود هنگام غروب که بیشتر اهالی در منزل شان بودند و از کارهای روزانه فارغ شده بودند و هوا رو به تاریکی می رفت و سر وصدا و موانع انتقال صدا کمتر بود بر فراز مکان یا بلندی که بیشتر *تُلنگون، تُل طبیعی یا پشت بام خانه ها* بود می رفت و با صدای بلند آن خبر را با چند بار تکرار به گوش اهالی می رساند و در پایان نیز می گفت هر کس گم شده را پیدا کرده و یا توانایی انجام دادن کاری را دارد، *بگوید یا علی*.

و هرکسی و یا کسانی هم که گم شده را پیدا کرده بود و توانایی لازم جهت انجام دادن و یا همراهی کردن را داشتند با صدای بلند می گفتند: *یا علی*
این یا علی گفتن شان نشان از پیدا کردن و توانایی و همراهی بود.

و بعد از ارسال خبر از طرف صاحب خبر یا اخبار قدردانی و تشکر بصورت شفاهی و گاها بصورت مالی و یا نقدی انجام می شد.
در روستاهای منطقه پلنگی خبرهایی که از طریق این افراد به گوش می رسیدند بیشتر شامل این موارد بود: «گم شدن حیوانات و وسیله و یا مال و اموال، کارهای دسته جمعی، اعلام اعیاد، اعلام مراسم عروسی، اعلام مراسم دفن و تشییع و چهلم افراد فوت شده، زیارت امام زاده، جیلُم کردن یا گندم بریدن جمعی، درست و ترمیم کردن راه رودخانه، خرمن کوبیدن، ساخت وساز، چیدن اهلوک و کُلخَنگ از کوهها، کمک مالی، تمیز کردن چشمه، چیدن پشم گوسفندان(میش بُرون) و…».

در قدیم الایام که بیشتر ساکنان روستای منطقه پلنگی حالت کوچ رو داشتند با این شیوه خود را جهت کوچ اختیاری یا اجباری (خشکسالی، قحطی، بیماری و…) حدود یک هفته تا ۱۰ روز قبل اعلام می کردند تا خودشان را آماده کنند.

این شیوه خبرنگاری که فقط خبرهای یک روستا را به تمامی اهالی یک روستا می رسانده است، در نوع خودش جالب و زیبا می باشد.
یاد آنهایی که این کار (خبرنگاری) را می کردند بخیر و روحشون شاد.

محمدکریم بارگاهی، روستای پلنگی