پس از شبِ بلندِ یلدا،
زمین نفسی تازه می‌کشد.
سپیده، آرام و محتاط،
بر شانه‌های سردِ کوه می‌نشیند
و شب، با همه‌ی درازی‌اش،
بی‌هیاهو عقب می‌نشیند.

یلدا گذشت؛
نه چون پایان،
که چون وعده.
و امروز،
اولین روز زمستان،
روزِ تولدِ دوباره‌ی صبوری است.

کوهستان این را خوب می‌داند؛
او که قرن‌هاست
آغاز را از دلِ سختی می‌فهمد.
برف، هنوز نیامده،
اما نیتش را بسته است
و باد،
پیش‌قراولِ تغییر شده.

از طلوعِ پس از یلدا
تا غروبِ نخستین روز زمستان،
طبیعت درسِ کهنه‌ای را
دوباره تکرار می‌کند:
برای نو شدن
باید ایستاد،
باید سرد را تاب آورد،
باید ریشه را محکم‌تر در سنگ نشاند.

کوه‌نورد،
در این صبحِ سپیداندیش،
قدم اول را نه با پا،
که با نیت برمی‌دارد.
زمستان دشمن نیست؛
استاد است.
آزمونِ صداقتِ مسیر است.

امروز،
کوهستان آغاز می‌شود
و کوه‌نوردی،
نه به‌عنوان صعود،
که به‌مثابه سلوک.
از این پس،
هر گام،
ادامه‌ی یلداست؛
اما رو به روشنایی.