می گویند از جمله نشانه ها و ‌مشخصّه های راه و رسم ادب،حُرمت به مبانی فرهنگ و هُنر است!(جوهر ادب ما خون سهراب است و طاهر.علی حاتمی،دلشدگان)و این خود در جای جای زندگی ایرانی جاری ست.
هم از این روی موسیقی خود عامل و عنصری مؤثر و راهگشاست و آن قدر توانایی و البته دانایی را در کنار هم به زندگی مردمان هر سامان جاری و ایجاد نموده که به جرأت می توان چنین گفت و انگاشت:
زندگی به سبک و سیاق و مکتبِ ایرانی بدون موسیقی انگار در هیچ کجای این آب و خاک وجودی ندارد و میسّر نمی باشد چه همگان زیستِ و زندگی خود را با موسیقی گذرانده و می گذرانند!
فکر کنید لحظه ای را بدون آواز!؟
روزی را بدون ساز!؟
نه!!!
بی شک نَفَس نمی آید و زندگی غیر ممکن می شود!
حالا عقربه ی ذهن را بچرخانید و موجِ مخیله را در آسمان بندر بوشهر پرواز دهید!
چه می بینید!؟
چه می شنوید!؟
صدا…
پای کوبی…
دست های افشان
کِل…
چاووشی…
وَ ما…
وَ ما که عمری مانده ایم به پای این بندرِ جان!
هم آوای سینه و سازهایش تا آن روز که سر بر آستانِ جانان یعنی خاکِ پاکش بگذاریم!
بوشهر
بوشهر
بوشهر
نامت معنای نغمه و تحریر است!
تو گویی میراثِ سنگین و نهفتِ موج ها در اُپرایی سترگ!
این بندر فتح تاریخ است یا مسخ همه ی جهان که بوشهرِ جهانِ تو را در بر می گیرد!؟
آوای نیلِ کوکب الشّرق چگونه در هنگامه ی زیست مردمان خلیج جاودانه ی فارس می پیچد…
گره زده می شود…
پیوند می خورد…
حالا دیگر آفریقا و سازهایش را به ساز بوشهری می شناسند!
هر چه خوانده می شود از دریا و کوه و دشت و مسیله ها،برای ردیف دستگاهی موسیقی به کار گرفته می شود!
بوشهر
بوشهر
بوشهر
چکادِ آواز…
خاکِ نغمه!
دادِ هجرانی ها…
کرشمه ی خرابات…
گُشایشِ غم ها…
حصارِ دلتنگی های عشّاق…
بیدادِ زخمه های حالا…
تو گویی خسته ای حالا!؟
نه!!!
اوجِ تاریخ؛
بوشهر
اوج بخوان
برای همه
برای همیشه ی زمان
برای جهان
اوج؛اوج و اوج بخوان!