اگر کارگر در تولید سهم و نقش به سزایی دارد پس باید
ثروت تولید نیز در رفاه زندگی کارگر نقش داشته باشد.

« پدیده پیمانکاران تأمین نیرو » در ایران در حال ایجاد یک شکاف عمیق در بازار کار و شکست در پیمان اجتماعی بین کار و سرمایه است. این سیستم نه تنها شرایط کارگران را شکننده کرده، بلکه در بلند مدت به بهره‌وری کل اقتصاد نیز آسیب می زند.

تاریخچه روابط کارگری و کارفرمایی، نمایشی از یک کشمکش مستمر برای توزیع عادلانه‌تر ثروت، قدرت و احترام در محیط کار است. این روابط از وضعیت تقابل خصمانه و یک طرفه در انقلاب صنعتی به سمت یک سیستم نهادینه‌ شده تر با حضور اتحادیه‌های کارگری حرکت کرد که حاصل آن تدوین اولین قوانین کار در خصوص محدود کردن ساعت کار، ممنوعیت کار کودکان، تضمین حداقل شرایط ایمنی، افزایش رفاه اجتماعی و گسترش سیستم‌های تأمین اجتماعی (بیمه بیکاری، بازنشستگی و درمان) و نهایت افزایش بهره‌وری و سهم کارگران از ثروت تولید شده گردید.

اما در ادامه مسیر به دلیل تغییر پارادایم و جهانی شدن و آزادسازی بازار، روابط کارگری و کارفرمایی در نتیجه افول اتحادیه‌ها و کاهش نفوذ آنان، دوباره به استثمار کارفرما درآمد و حال این روابط در عصر دیجیتال و اقتصاد گیگ( Gig Economy ) با ظهور پلتفرم‌هایی مانند اوبر و Airbnb که کارگران را به صورت پروژه‌ای و فریلنسر استخدام می‌کنند مرز «کارگر و خود اشتغالی» را محو کرده و چالش‌های جدیدی برای حمایت اجتماعی و حقوق کارگران ایجاد کرده است. امروز دغدغه کارگران از دستمزد و ساعت کار فراتر رفته و مسائلی مانند *«تعادل کار و زندگی، تنوع و شمول سلامت روان در محیط کار و حق قطع ارتباط»* را نیز در بر می‌گیرد.

با ظهور پدیده پیمانکاران تأمین نیرو در سازمان‌های دولتی و حتی شرکت‌های خصوصی بزرگ مانند صنایع نفت، گاز و پتروشیمی، ساختار روابط کارگری کارفرمایی شکلی سه جانبه پیدا کرده است و این ساختار ذاتاً باعث شکاف در مسئولیت‌ها می‌شود و اغلب پیمانکاران از شروط قانونی طفره می‌روند و با ابزارهایی مانند قراردادهای موقت، حداقل دستمزد، بیمه، دسترسی محدود به مزایا و اخراج هراسی تلاش می‌کنند در سایه نظارت های ضعیف کارفرما، سهم بیشتری از ثروت تولید شده که با دسترنج کارگر بوده نصیب خود نمایند و آزمندانه سهم کارگر و خانواده کارگر را پی در پی ناچیز و ناچیزتر نمایند و این رفتار علاوه بر به چالش کشیدن رسالت و مأموریت کارفرما در سایه ایجاد دیوار بی اعتمادی بین کارگر و کارفرما می گردد متأسفانه باعث تزلزل و تنزل جایگاه انسانی جامعه کارگری و در نهایت از بین رفتن سرمایه اجتماعی در سازمان‌های دولتی و خصوصی کشور گردیده است. در نهایت پدیده پیمانکاران تأمین نیروی انسانی در ایران باعث ایجاد یک «دوگانگی طبقاتی» در درون سازمان های دولتی و خصوصی می‌شود، *یک گروه کارمندان رسمی با امنیت شغلی و مزایای کامل و گروه دیگر کارگران پیمانی با شرایط بسیار ناپایدار.*

بنابراین تنها راه برای توزیع عادلانه ثروت تولید شده ماحصل تلاش‌های کارگران و به منظور جبران خدمت آنان، حذف پدیده نامأنوس پیمانکاران تأمین نیرو در روابط دوجانبه ارزشمند کارگری و کارفرمایی می باشد.

امیدواریم با حذف ساختار سه جانبه کارگر، کارفرما و پیمانکار و ایجاد ساختار دوجانبه کارگری و کارفرمایی بتوانیم عدالت انسانی را در سازمان‌های دولتی و شرکت های خصوصی کشور پیاده کنیم.