پس از استقرار صنعت نفت، گاز و پتروشیمی در استان بوشهر و در پی مصادره مدیریت ها و مناصب بدست نیروهای برون استانی در این صنعت تا جایی که گویی نیروهای انسانی درون استانی یا نباید سهمی در مدیریت داشته و یا حداقلی و انگشت شمار باشد و این رویه تبعیضی و ناعادلانه آزار دهنده سبب مطالبه گری هم استانی برای حق و سهم نیروهای استانی در مدیریت ها شد و دوگانه بومی و غیر بومی پدیدار گشت.

دو گانه ای که سراسر جغرافیای سرزمینی استان بوشهر را بومی و فراتر از آن را غیر بومی قلمداد می کرد. این دوگانه که خوشایند هم استانی ها قرار گرفت با سرعتی همچون گسترش ویروس کرونا فراگیر و همه گیر شد و سالها به عنوان پیشانی مطالبات استان بود تا اینکه همین دوگانه خود دچار دوگانگی و امروز چند گانگی شده است.

چند سال پیش دوگانه بومی و غیر بومی در زایشی خطرناک، «چنگیزی» بدنیا آورد که تا بنیان این استان بر باد ندهد آرام نگیرد. بومی که سراسر استان را در بر می گرفت به ناگاه، بومی درجه ۱ و ۲ و ۳ شد و چهار شهرستان جنوبی استان شد بومی درجه ۱ صنایع نفت و گاز و پتروشیمی و سایر شهرستانها در زمره فرا استانی ها قلمداد شدند. از همان آغاز بسیاری از آگاهان و دغدغه مندان به نکوهش این رویه پرداختند و در مذمتش بسیار گفتند و نوشتند و گوش شنوایی نبود و سبب اختلافاتی بین مناطق استان شد. بوشهر که از کوچکترین استانهای کشور است امروز گرفتار مرزبندهای شمالی جنوبی، بومی درجه بندی شده و شقه شقه شدن هاست.

«چنگیز» فتنه انگیز بومی درجه بندی، همچنان جغرافیای استان را جولانگه ترکتازی کرده و امروز هر شهرستانی پذیرش نیروهای بیرون از شهرستان را برای مدیریت ها و مناصب بر نمی تابد و تو گویی هر شهرستان این استان، استانی جداگانه است. ما را چه شده که تاب پذیرش نیروی هم استانی خود را در شهرستان مان نداریم و آن را غیر بومی و تحمیلی می دانیم؟ فرجام این فتنه شوم چه خواهد بود؟ چرا باید اینقدر گرفتار خودزنی و شقه سازی و اختلاف افکنی باشیم. این ماجرا در همه ابعاد از توزیع اعتبارات تا حق عوارض آلایندگی و ارزش افزوده و… رسوخ کرده و جای همبستگی و همصدایی برای توسعه استان، گرفتار فتنه ای شده ایم که پایانش شکست استان و نه محرومیت که مرحومیت این استان است.

این روزها که استاندار در حال انتصاب فرمانداران است همه شهرستانها خواهان فرمانداری از همان شهرستان هستند که می توان آن را نوعی «تجزیه طلبی منطقه ای» نامید.
انتصاب هم شهرستانی های مان در سراسر استان و کشور را فرخنده و زیبنده می دانیم اما انتصاب یک هم استانی را در شهرستان مان نکوهیده و توهین می دانیم. بسیار خوب اگر قائل به آنید که مناصب هر شهرستان از آن مردم همان شهرستان باشد پس بیانیه بدهید و اجازه ندهید هیچ هم شهرستانی در بیرون شهرستان منصب بگیرد. اگر این مناصب را حق خود می دانید پس به حقوق دیگران ارج نهید و به ساحت دیگران تعرض نکنید.
البته مناصب باید حق شایستگان و برجستگان علمی و تخصصی باشد و این نوشتار تأییدی بر توانمندی و شایستگی منتصبین نیست بلکه نقد یک رویه نامیمون است که همه باید دست به دست هم دهیم و جلوی این خط کشی ها و مرزبندی های برساخته را بگیریم و بیش از این بر خود جفا نکنیم.