هر بار که پرده بالا می‌رود، چیزی فراتر از نمایش آغاز می‌شود. تئاتر در جنوب، روایت بازآفرینی جهان است در مقیاس انسانی. در این اقلیم که زندگی با کار، ایمان، رنج و موسیقی آمیخته است، صحنه تئاتر به جایی برای گفت‌وگو بدل می‌شود؛ گفت‌وگویی میان گذشته و اکنون، میان آیین و تجربه‌ی زیسته.

در بوشهر و شهرستانهای دهگانه‌اش، تئاتر همیشه برآمده از زیست مردم بوده نه محصول دستورات اداری یا سیاست فرهنگی بالا‌به‌پایین. هر اجرای تئاتر نتیجه‌ی هم‌افزایی گروهی کوچک است که از دل کمبود امکانات، معنا می‌سازد. شاید در ظاهر نمایش روی صحنه برود، اما در باطن نوعی مقاومت فرهنگی جریان دارد؛ مقاومت در برابر فراموشی در برابر بی‌صدایی و در برابر مصرفی شدن احساس.

آنچه امروز در تئاتر جنوب می‌بینیم، بازتاب شکل تازه‌ای از زیست فرهنگی محلی در جهان معاصر است. هنرمندان جوان این خطه، میان آیین و مدرنیته در رفت‌وآمدند؛ می‌خواهند زبان بومی را با دغدغه‌های جهانی پیوند بزنند، بدون آنکه به نوستالژی یا کلیشه پناه ببرند. اینجاست که تئاتر اینگونه روش فهم جامعه می‌شود؛ دریچه‌ای که ما را با خویش روبه‌رو می‌کند.

اما این مسیر تنها با شور و عشق پیش نمی‌رود. تئاتر نیازمند ساختار حمایتی، برنامه‌ریزی فرهنگی و نگاه پژوهش‌محور است؛ نگاهی که هنرمند را به‌عنوان مولد معنا ببیند نه مجری رویداد. سیاست فرهنگی اگر بخواهد مؤثر باشد، باید به‌جای جشنواره‌محوری و رقابت‌های صوری بر تولید پایدار و آموزش هنری محلی متمرکز شود.

ویژه‌نامه‌ی حاضر، کوششی است برای دیدن و ثبت همین صداهای متکثر؛ صداهایی که از بردخون تا تنگستان، از دیر تا بوشهر در گرمای صحنه و خلوص بیان، تئاتر را زنده نگه داشته‌اند. در این صفحات، ما با جهان‌هایی روبه‌رو می‌شویم که هم محلی‌اند و هم جهانی؛ جهانی در مقیاس انسان در آفتاب و نمک در میان واقعیت و رؤیا. تئاتر جنوب، همچنان ادامه دارد؛ چون ریشه در زندگی دارد.