سازمان ملل ۲۱ مارس برابر با ۲ فروردین و آغاز بهار را روز جهانی جنگل نامید و صیانت از درختان را الزام دانست.

سازمان ملل در دهه چهل شمسی با اعزام کارشناسان خود (فائو) تهیه و اجرای طرحهای جنگلداری و قطع و سلاخی درختان جنگل هیرکانی این کهن ترین جنگل جهان را در الزام دانست اما در مراکز آموزشی و اجرائی کشور سخنی از ارزش و جایگاه طبیعت محیط زیست و الزام به صیانت با چارچوب علمی و فیزیکی بعنوان راهکار نجات جنگلها و مراتع و حیات وحش مطرح نشد!

و شگفت اینکه هیچ صدای اعتراضی نسبت به بی تفاوتی مراکز آموزشی، تحقیقاتی، اجرائی نسبت به قطع میلیاردها درخت و نابودی میلیاردها اکوسیستم های جنگلی خرد هیرکانی از جانب سازمان‌ ملل دست نشانده سرمایه داری ضد طبیعت محیط زیست و انسان شنیده نشد!

همچنین از مبنای شکل گیری سفره های آب زیرین زمین هیرکانی و ارزش آب هر حوزه آبخیز شکل دهنده اکوسیستم های جنگلی و نقش آن در چرخه متابولیسم محیط زیست هیچ سخنی گفته نشد!

به واقع کنار زدن خرد جمعی از شگرد سازمان ملل بود و عادت به تن پروری و دیکته کردن در رأس اهداف آن سازمان بود.

از دلیل قدمت بیش از ۳۰ میلیون ساله جنگل هیرکانی و تکرار تنازع بقاء دراز مدت با هر مرحله لااقل ۳۰۰ ساله را هیچ مدرس ایرانی و خارجی ندانست! و از همزیستی اجزای جنگل بویژه اقلیم و خاک جنگلهای هیرکانی و علت تغییرات خاک در فواصل چند متری هم هیچ نیاموختیم!

تبعات این ندانستن ها؛ بی خبری از علت تنوع زیستی گونه ها و تنوع رنگ برگهای پائیزی و عملکرد درون زمین بود، در واقع آن خاک شناسی، خاک شناسی جنگل هیرکانی نبود!

همینطور زمین شناسی و نیز گیاه شناسی که تأسف بار بود، چون فقط می‌نوشتیم سازند زمین اینست و این گیاه آسپرولاست! اما گیاه علفی در اشکال متفاوت با پیام متمایز از تغییر کانی های سنگ مادری و جوامع جنگلی می گوید، که ندانستن آن ناسوادی منجر به تن دادن به این همه زوال و خرابی ناب‌ترین جنگل دیرینه جهان شد.

حال قضاوت شود؛
شخص از چگونگی منشاء تولید پدیده های رویشی هیچ نداند، بعد در مؤسسه تحقیقات یا دانشگاه یک شبه محقق یا مدرس و عضو هیئت علمی شود! که باور چنین عنوان برای آن شخص لقب گرفته هم سخت است.

به واقع، سازمان ملل از جنگل شمال، باغ میوه ای ساخت برای در آمد هنگفت مافیای جنگل خواران و نابودی جنگل! که بانیان جنگلبانی ایران و همه ما که ندانسته با قطع درخت موافق بودیم در این تقصیر قرار داریم.

لذا بی اغراق سازمان ملل دشمن اول طبیعت جنگلهای جهان بوده است، و با چنین عملکرد – ضد منشاء شکل گیری سفره های آب زیرین و نقش آن در تداوم بستر حیات بوده است!