پایداری طبیعت در گرو پایداری مجموعه زیستمندان و تنوع زیستی است و عوامل گوناگونی که بشرساخت است سبب برهم خوردگی تعادل زیستی و تاب آوری طبیعت و نابودی حیات زیستمندان شده است. عواملی مانند معدن کاوی، جاده سازی در زیستگاههای حیات وحش، آتش سوزی ها در عرصه های طبیعی، چرای بی رویه در زیستگاهها، قطع درختان و شکار بی رویه باعث نابودی حیات وحش و حتی انقراض برخی گونه های ارزشمند زیستی شده است.

انسان از بدو حیات یکی از راههای تأمین معاش خود را در شکار دید و تا امروز همچنان ادامه دارد با این تفاوت که آن زمان و تا چند دهه پیش بدلیل عدم دسترسی آسان به غذا، منابع محدود تأمین غذا و نبود ارتباطات همچون امروز، شکار معیشتی و برای تأمین معاش بود و شکار لجام گسیخته و نابود کننده حیات وحش نبود تا اینکه در دهه های اخیر و با انفجار جمعیتی، دسترسی راحت به زیستگاهها، صدور بی رویه و بی حساب و کتاب پروانه شکار و تفنگ های مجاز و عدم نظارت بر شکار و… با رشد انفجاری تعداد شکارچیان و شکارهای تفننی و سرگرمی، تورهای شکار، بازار فروش گوشت حیات وحش و… کار به جایی رسیده که حیات وحش زیستگاهها و حتی مناطق حفاظت شده محیط زیستی در شرایط بسیار ناپایدار و در حال نابودی است.

در چنین شرایطی گاهی انسانهایی پاک نهاد و میهن دوست که بدلیل ضعف سیستم آموزش و عدم شناخت ارزش حیات وحش در پایداری و تاب آوری زیستی، شکارچی شده و از شکار لذت می برده اما با آگاهی و فرهنگ سازی از کار خود پشیمان و حافظ حیات وحش شده اند و کاری کرده اند که متولی محیط زیست هم توان انجامش را ندارد.

شکارچیانی که تفنگ بر زمین گذاشته اند بدلیل آگاهی دقیق از منطقه، شناخت عمیق از زیستگاه، دوستی و ارتباط با شکارچیان، وقتی به حفاظت و احیا می پردازند سایر شکارچیان هم به احترامش وارد آن منطقه نمی شوند و اثرگذاری فوق العاده ای دارند. فراموش نکنیم که این کار با قرق های اختصاصی فرق دارد و زیستگاه در انحصار و قرق نیست.

اصولا شهروندان در امور دولتی و حاکمیتی مشارکتی ندارند و سخت همراه می شوند اما چنین روندی که مردم پایه است همپذیری و همگامی بسیار بیشتری دارد که می تواند نجات بخش محیط زیست باشد. فراموش نکنیم که همین روش مشارکتی مردم پایه هم می تواند آسیب های جبران ناپذیری بر جای گذارد چون ممکن است افرادی تحت لوای حفاظت و احیا، در منطقه شکار فروشی کنند و مهمترین اصل در این موضوع، ذات و وجدان و تعهد و پایبندی شکارچی است که پشیمان گشته و داعیه احیای حیات وحش دارد و باید مراقب بود از آن سوی بام نیفتیم.

از نمونه های موفقی که شکارچی دیروز به محیط بان امروز تبدیل شده می توان از محمد غریبی در تنگه شیرینه خورموج، محسن اسفندیاری در منطقه کوهستانی روستای راهدار شهرستان دشتستان، حسین فقیه در شهرستان دشتی نام برد که در احیای حیات وحش و حفظ تنوع زیستی کارهای بسیاری ارزشمندی انجام داده اند.