در تقویم، بعضی روزها نشانه‌اند. نشانه‌هایی از حافظه‌ی جمعی، از آرزوهای مشترک و از مسئولیتی که هر نسل بر دوش نسل دیگر می‌گذارد. هفته پیش رو، تقویم دو نشانه بزرگ را روبه‌روی ما گذاشته است: روز دانشجو و میلاد حضرت فاطمه زهرا(س) که روز مادر و زن نیز نام گرفته است.

دانشجو، صدای پرسش است. صدای «چرا؟» و «چگونه؟» در دل جامعه. اگر جامعه‌ای از پرسش بگریزد، از رشد نیز گریخته است. دانشگاه سوای ساختمان و کلاس درس، تپش آگاهی است در رگ‌های یک ملت. درست در زمانی که فشارهای اقتصادی، ناامیدی‌های اجتماعی و تردید نسبت به آینده پررنگ‌تر شده، نقش دانشجو نه در هیاهو، که در آگاهی، در تحلیل، در خلاقیت و در اخلاق نمود پیدا می‌کند. امروز به نسلی نیاز داریم که عاقلانه نقد کند، مسئولانه مطالبه کند و اخلاق‌مدار حرکت کند.

در سوی دیگر تقویم، نام حضرت زهرا(س) می‌درخشد؛ الگویی فرازمانی از صبر، عزت، کرامت و دفاع از حقیقت. مادر، این نام مقدس جدای نقش خانوادگی‌اش، ستون پنهان جامعه است. اگر مردان در میدان جامعه دیده می‌شوند، بسیاری از آن ایستادن‌ها بر شانه‌های زنانی است که بی‌ادعا نسل می‌سازند، امید می‌کارند و انسان تربیت می‌کنند. روز مادر، روز زن، بدون شک یادآور احترام به نیمه‌ای است که بدون آن هیچ جامعه‌ای به توازن و تعالی نمی‌رسد.

پیوند زیبای این دو مناسبت، ما را به یک حقیقت مهم می‌رساند: آینده، حاصل گفت‌وگوی نسل‌هاست. دانشجو بدون ریشه، به هیجان بدل می‌شود و مادر بدون صدا، به فراموشی سپرده می‌شود. اما جامعه زمانی به تعادل می‌رسد که اندیشه جوان با تجربه و ایثار مادرانه پیوند بخورد.

امروز، نه به شعار و نه به تقابل نیاز داریم، آنچه نیاز است شنیدن است. شنیدن صدای دانشجویان، شنیدن دغدغه‌های زنان، شنیدن خواسته‌های مردمی که همه، بخشی از یک پیکرند. امروز، ایران عزیزمان، سرزمین مادریمان، به همدلی آگاهانه نیاز دارد؛ همدلی‌ای که از عقل شروع شود و به دل برسد. و همه خوب می‌دانیم که اگر هر دانشجو و هر طالب علمی، ذره‌ای مسئول‌تر بیندیشد و اگر هر مادر، همچنان چراغ خانه و جامعه را روشن نگه دارد، فردا روشن‌تر از امروز خواهد بود.