طوبی (آزیتا) بروشم، ۳۷ ساله و متولد شهر کازرون است. او که در سعدآباد بزرگ شده، نه‌تنها کارگردان، بلکه روانشناس و مدیر داخلی کمپ ترک اعتیاد آقایان است. او از سال ۹۳ قدم به دنیای تئاتر گذاشت و با ایفای نقش در گروه‌های هنری آبپخش، تجربه‌های ارزشمندی کسب کرد. از سال ۹۵ به طور جدی کارگردانی را آغاز کرد و تاکنون هفت اثر روی صحنه برده است. دو اثر از این تعداد به دلیل شرایط کرونا هیچگاه اجرا نشدند، اما چهار اثر دیگر همزمان برای جشنواره و اجراهای عمومی آماده شدند و هر چهار اثر موفق به حضور در جشنواره شدند. یک اثر نیز صرفاً برای اجراهای عمومی به صحنه رفت. علاوه بر آن، طوبی بروشم چند مونولوگ برای یادواره‌های شهدا در شهرهای مختلف اجرا کرده و تجربه بازی در تعزیه را نیز دارد. او در حال حاضر تمرکز اصلی خود را روی تئاتر گذاشته و تاکنون هم به عنوان بازیگر و هم کارگردان در جشنواره تئاتر استانی بوشهر حضور داشته است.

اثر تازه او، «آهو بر مدار آتش»، نوشته فریبا جعفری، داستان دل‌های زخمی‌ای را روایت می‌کند که میان عشق و جنون، میان ماندن و کوچ کردن نوسان دارند. روایت اثر بر محور مرد داستان می‌چرخد؛ ناخدایی که پس از تحمل فشارهای زندگی، مخصوصاً دشواری‌های مربوط به جنون پسر بزرگش، تصمیم می‌گیرد راهی جز رفتن به کویت ندارد. در این میان، همسر و پسر کوچکتر او تلاش می‌کنند مانع این سفر شوند، اما در نهایت ناخدا دل به دریا می‌زند و حرکت می‌کند، با این حال لنج آرزوهایش به ساحل نمی‌رسد و هزاران امید و آرزو در مسیرش به آتش کشیده می‌شوند.

ایده اولیه «آهو بر مدار آتش» از چند متن مختلف شکل گرفت. انتخاب اولیه طوبی بروشم متنی دیگر بود، اما به دلیل محدودیت در دسترسی به بازیگران مناسب، آن کار عملی نشد. سرانجام این متن به دلیل جذابیت و عمق روایت، به عنوان پایه‌ای برای نمایش انتخاب شد. بروشم با وجود موانع متعدد و مشکلات اجرایی، با پشتکار گروه توانست اثر را به سرانجام برساند.

یکی از بزرگ‌ترین چالش‌ها در تمرین و اجرای این اثر، کمبود بازیگر و محدودیت‌های سخت‌افزاری بود. نبود مکان مناسب برای تمرین و اجرا در شهر، باعث شد بروشم ناچار شود بخشی از تمرین‌ها را در پارکینگ‌ها و حسینیه‌ها برگزار کند. این محدودیت‌ها نه تنها اجرای نور و دکور را با مشکل مواجه کرد، بلکه توانایی او در پیاده‌سازی کامل ایده‌ها و خلاقیت‌هایش را نیز محدود ساخت. با این حال، تجربه مدیریت چنین شرایط دشوار، باعث شد که بروشم مهارت بیشتری در خلاقیت و حل مسئله کسب کند و تیمش را با انگیزه و هماهنگ نگه دارد.

در پشت صحنه، لحظات کوچک و صمیمی زیادی شکل گرفت. بروشم از خاطره‌ای شیرین یاد می‌کند: روزهایی که نورپرداز سمبوسه می‌آورد و او، عاشق سمبوسه، صبر می‌کرد تا نورها خاموش شوند و بتواند بدون جلب توجه، لقمه‌ای بردارد و بخورد. این لحظات ساده، صمیمیت و روحیه تیمی را تقویت می‌کرد و در عین حال شادی کوچکی به سختی‌های روزمره اضافه می‌کرد.

هر صحنه از «آهو بر مدار آتش» برای بروشم اهمیت دارد. بازیگران با تمام وجود و احساسشان لحظه‌ها را زندگی می‌کنند، می‌خندند، داد می‌زنند و حتی درگیری‌های عاطفی شخصیت‌ها را با بدن و حرکت به نمایش می‌گذارند. صحنه‌ها نه تنها روایتگر داستان، بلکه بیانگر زندگی و تجربه‌های انسانی هستند که بینندگان را با خود همراه می‌کنند.

اجرای این نمایش تأثیر عمیقی بر بروشم گذاشت. او می‌گوید که تلاشش برای بهبود خود و گروهش افزایش یافته و این تجربه به او یادآوری کرد که تئاتر می‌تواند بازتاب زندگی شخصی و جمعی باشد. یادآوری مهاجرت اشتباه خانواده‌اش و درد ناشی از آن، باعث شد که اجرای هر شب برای او تجربه‌ای تأمل‌برانگیز و شخصی باشد، تجربه‌ای که به عمق روایت و حس مسئولیت نسبت به داستان افزوده است.

ویژگی اصلی همکاری گروه، ایجاد فرصت برای رسیدن به جشنواره استانی بوشهر برای اولین بار بود. بروشم با این تیم جدید توانست اثرش را با موفقیت به جشنواره برساند و اعتماد و هماهنگی میان اعضا موجب شد تا تمام توان و خلاقیت گروه برای اجرای اثر به کار گرفته شود.

پس از جشنواره، برنامه بروشم اجرای آزاد نمایش در شهرهای دیگر و شرکت در جشنواره‌های بعدی است. همچنین، او قصد دارد اثر بعدی خود را آماده کند و در صورت پیدا کردن بازیگران مناسب، پروژه جدید را به مرحله اجرا برساند. از نظر او، تئاتر راهی بی‌پایان برای یادگیری و تجربه کردن است و هر نمایش فرصتی است برای بازتاب زندگی و انسان ایرانی.

یک پیام کوتاه برای مردم بوشهر هم دارد: «به امید روزی که سرمایه و ثروت این استان فقط سهم مردمش باشد و به شیوه‌ای که شایسته و لایق آن هستند، خرج این استان شود.»