هوبره پرنده ای مهاجر است که برای زمستان گذزانی از سیبری وارد ایران و تا کرانه های خلیج فارس می آیند و از پاییز تا اواخر زمستان را در جنوب ایران می گذرانند.
«هوبَره‌ایان تیره‌ای از راسته میش‌مرغ‌سانان است که پرندگانی خشکی‌زی با جثهٔ متوسط تا بسیار بزرگ‌اند و پاها و گردن بلند و منقار قوی و کوتاه دارند. پرنده‌ای بسیار بزرگ جثه است و در زمان حرکت روی زمین به نظر میرسد شترمرغی کوچک در حال حرکت است. حتی وقتی احساس خطر می‌کند، ترجیح می‌دهد روی زمین بدود. در حال پرواز به حدی بزرگ است که مشاهده‌ آن حیرت انگیز است.

هوبره قسمت مهمی از زنجیره غذایی است. ایجاد اختلال در هر یک از زنجیره‌های غذایی، تعامل کلی زیست محیطی زندگی حیوانات و انسان‌ها را مختل می‌کند. اثرات پیش بینی شده از کاهش شدید در تعداد هوبره‌ها موجب افزایش تعداد حیوانات از جمله برخی از گونه‌های مزاحم جوندگان، ملخ‌ها و حشرات می‌شود که به عنوان آفات محصولات زراعی و کشاورزی عمل می‌کنند.
هوبره در رژیم غذایی جاندارانی چون انواع عقاب‌ها و برخی از پستانداران شکاری همچون شغال و روباه است و در زنجیره غذایی بیابان نقشی چشمگیر دارد و کاهش جمعیت هوبره‌ها باعث کاهش تعداد حیوانات در سطوح تغذیه‌ای بالاتر نظیر عقاب‌ها می شود.
همچنین هوبره با خوردن بذر گیاهان و دفع آن در جایی دیگر به پراکنش گیاهان کمک می‌کند.»

هوبره پرنده ای بسیار زیبا و ارزشمند که کشورهای عرب حاشیه خلیج فارس با قیمت گزاف، خریداران اصلی آن هستند. صیادان، هوبره ها را با تله، زنده گیری می کنند و هوبره هم مانند پرندگان شکاری همچون بحری، چرخ و شاهین به واسطه ها فروخته می شوند و قاچاقی به کشورهای عربی جنوب خلیج فارس فرستاده می شوند و آنجا به قیمت گزافی فروخته می شود.همان صیادانی که با کوخه (کوخت) نشینی، پرندگان شکاری را زنده گیری می کنند با تله های سیمی به نام های «پَرز» و «لکر» در مناطق لیراوی تا دیلم و نامهای دیگر در سایر مناطق، هوبره را به دام انداخته و این زیبایان مهاجر را در معرض خطر انقراض قرار داده اند.

هوبره چون پرنده ای تنبل است و از روی خارها و گیاهان نمی پرد و صیادان با شناخت از رفتار زیستی این پرنده، مسیرهایی مانند دره ها، مسیل ها و جاهایی که می دانند هوبره ها عبور می کنند را با خار و خاشاک می پوشانند و یک راه عبور ۲٠ تا ۳٠ سانتیمتری را باز می گذارند و در آن قسمت، با سیم فنری و تعدادی تکه چوب که با آنها سیمی که در زمین کوبیده شده را به شکل ماهرانه مهار می کنند و هوبره با عبور از آن قسمت و برخورد با چوب ها و سیم، سیم فنری که بصورت خفتوکی است آزاد و هوبره را به دام می اندازد و آنها را زنده گیری و به فروش می رسانند.

نکته جالب اینکه هوبره پرنده ای «شبگرد و شب چر» است و روزها کمتر دیده می شوند و هنگام غروب و شبها برای دانه چینی می کنند و شبها در تله ها گرفتار می شوند.
از منطقه دشتی تا منطقه لیراوی و دیلم زیستگاه زمستانه هوبره در استان بوشهر است و هر کجا باشند در خطر صید هستند.

گزارشاتی از منطقه لیراوی (شهرستان گناوه) و دیلم رسیده که صیادان به شکل گسترده به صید این پرنده زیبا و در خطر انقراض می پردازند که سزاوار است اداره حفاظت محیط زیست ضمن پایش و پاکسازی منطقه، صیادان را شناسایی و برخورد جدی کند. تنوع زیستی استان بوشهر آسیب های جدی دیده و باید گشت و پایش ها بیشتر و برخورد با صیادان و شکارچیان با جدیت و قاطعیت صورت گیرد. ضمناً هوبره نه تنها زنده گیری بلکه توسط شکارچیان هم با تفنگ های شکاری، کشته می شوند و این روزها علاوه بر تله های صیادان، گزارش هایی هم مبنی بر حضور شکارچیان سایر مناطق استان و حتی برون استانی در منطقه لیراوی و دیلم رسیده که نگرانی کنشگران محیط زیستی و دوستداران طبیعت را فراهم ساخته است.

آنچه عیان است اینکه کوخه نشینی پدیده ای دیرپاست و امر تازه ای نیست که غیرقابل پیش بینی باشد و بر متولی محیط زیست استان تکلیف است که پیش از موسم کوخه نشینی تدبیری اندیشه کند و با برنامه ریزی دقیق و بسیج محیط بانان، سمن ها و کنشگران، دهیاران و… از آغاز کوخه نشینی با گسترش گشت و پایش در مناطق، ضمن پاکسازی گستره زیستگاهی زمستانه این پرندگان از کوخه ها و دامگذاری های صیادان، شکارچیان و صیادان را شناسایی و به محاکم قضایی معرفی کنند تا برای این مهاجران که نقشی ارزنده در پایداری تنوع زیستی دارند محیطی امن فراهم سازند.

در هفته های گذشته خبرهایی از شناسایی و کشف محموله های پرندگان شکاری زمستان گذران در استان بوشهر توسط نیروهای امنیتی و انتظامی داشتیم که قصد قاچاق این پرندگان ارزشمند به کشورهای عرب حاشیه خلیج فارس داشتند که همین اخبار گواه کوتاهی ها و بی تدبیری متولی محیط زیست استان در امر حفاظت (به عنوان مهمترین رسالت سازمانی) است و شایسته و رواست که نهادهای بازرسی و نظارتی به این موضوع ورود کنند تا حفاظت از محیط زیست از شعارگرایی خارج و به حقیقت پیوندد.

از دستگاه قضا هم انتظار می رود با توجه به ارزش والای گونه های جانوری در پایداری تنوع زیستی، با صیادان و شکارچیان و قانون شکنان با اشد مجازات برخورد و از صدور احکام سبز برای این افراد جلوگیری کند و به گونه ای با آنان برخورد شود که بازدارنده باشد تا چنین گستاخانه، بی پروا و بی رحمانیه بر طبیعت و زیستمندان نتازند.